بانگ ناسیونالیسم در بریتانیا

به گزارش ایلنا، شعار «بوریس جانسون» نخست‌وزیر بریتانیا و حزب محافظه‌کار طی کارزار انتخابات پارلمانی بهره‌برداری از استیصال رای‌دهندگان از بن‌بست برگزیت بود. ترفندی که البته، با توجه به ابتذال زمانه‌ای که در آن زندگی می‌کنیم، کارگر افتاد.

حزب کارگر بریتانیا البته طی این کارزار وعده‌های چشمگیری را مطرح کرد؛ حمایت از بیمه سلامت عمومی، افزایش مالیات دهک‌های بالای جامعه و ملی کردن صنایع اصلی کشور. اما جانسون هدف دیگری در سر داشت و آن چیزی نبود جز جذب آرای کسانی که تاکنون هیچ‌گاه فکر رای دادن به حزب محافظه‌کار را نیز به مخیله خود راه نداده بودند.

ماحصل چیزی نبود جز تغییر اساسی در چیدمان کرسی‌های پارلمانی: محافظه‌کاران ۳۶۵ کرسی (۴۳ و شش دهم درصد آرا) و حزب کارگر ۲۰۳ کرسی (۳۲ و دو دهم درصد آرا). حزب کارگر متحمل بزرگ‌ترین شکست انتخاباتی در ۸۴ سال گذشته شد.

نخست‌وزیر بریتانیا درست همان نقطه‌ای را هدف قرار داد که «جرمی کوربین»، رهبر حزب کارگر بدان بی‌اعتنا بود؛ این‌که وضعیت استثنایی تا زمانی می‌تواند ادامه داشته باشد و دیر یا زود، همه صرفا می‌خواهند روند کسالت‌بار زندگی‌شان را پی بگیرند. این‌که پایگاه‌های پیشین حزب کارگر اکنون در تسخیر حزب محفاظه‌کار است، برآمده از این نکته بوده که شعار «برگزیت را به سرانجام برسانیدِ» جانسون توانست مغزهای کوچک زنگ‌زده را مبهوت خود کند. جانسون، همچو سوپرمن در کمیک‌های مارول، دیوار سرخ حزب کارگر را فروپاشید و قلب‌ها را از آن خود کرد. نتیجه؟ مناطقی چون برنلی پس از ۱۰۹ سال شاهد نماینده‌ای محافظه‌کار در پارلمان خواهد بود، شهری دلگیر که «سر جان وینسنت کیبل» زمانی در توصیف آن گفت: «اگر باقی بریتانیا نیز وضعیتی مشابه برنلی داشت، گرفتار رکود اقتصادی نمی‌شدیم.»

برنلی شهری است صنعتی و همین باعث شد که حزب کارگر بتواند به‌خوبی نظر رای‌دهندگان را به خود جلب کند. اما اکنون دیگر همه‌چیز عوض شده است.  منطق پارلمان در برابر مردم که از سوی جانسون طراحی شده بود نظرها را به خود جلب و حواس‌ها را از مساله اصلی دور کرد. جانسون با زیرکی تمام برگزیت را بدل به یگانه موضوع اصلی در کارزار انتخاباتی خود کرد و از همه خواست تا به این برزخ چند ساله خاتمه دهند، همان برزخی که بدل به خصم «ترزا می» نخست‌وزیر پیشین شد و دست آخر اشک او را در برابر رسانه‌ها درآورد! این در حالی است که حتی اعضای تیم انتخاباتی جانسون نیز به عملکرد این ترفند مشکوک بودند. خبرگزاری رویترز گزارش داد که یکی از اعضای تیم انتخاباتی جانسون گفته که از تفوق این استراتژی و پیروزی فراگیر حزب محافظه‌کار در کشور شگفت‌زده شده است.

عدم وفاداری جانسون به وعده‌اش برای به سرانجام رساندن برگزیت تا پایان اکتبر، روابطش با رئیس‌جمهوری آمریکا و حتی شایعه به محاق رفتن بیمه سلامت عمومی در صورت پیروزی محافظه‌کاران، این بزرگ‌ترین تابو در سیاست بریتانیا، هیچ یک مانع از آن نشد که مردم مرد بلوند داونینگ استریت را به پیرمرد لاغر حزب کارگر ترجیح ندهند. استراتژی ترس جواب داده بود. مردم باور کرده بودند که جانسون و حزبش یگانه ابزار خروج از بی‌عملی سیاستمداران پارلمان و به جلو راندن کشور است. برخلاف کوربین که انبوهی از مسائل را هدف قرار داده و برگزیت را موضوعی قلمداد می‌کرد شایسته بررسی دوباره، نخست‌وزیر بریتانیا کارزارش را متمرکز و ساده پیش برد و همین پیام، نگاه‌ها را به خود معطوف کرد.

نتیجه منطقی این تقابل آن بود که حزب کارگر بریتانیا، حزبی که در ۱۹۴۸ بیمه سلامت عمومی را برای مردم به ارمغان آورده بود، چنان شکست سهمگینی خورد که چه‌بسا آینده‌اش را برای همیشه تحت تاثیر قرار دهد. شاید کوربین روی شعور مردم بیش از حد حساب کرده بود؛ دست آخر، مهم آن است که چه کسی چسب زخم را سریع‌تر و محکم‌تر می‌کشد. همین باعث شد که براساس نظرسنجی‌ها بسیاری از رای‌دهندگانی که به جانسون اعتماد نداشتند، او را به کوربین ترجیح دادند.

خود کوربین هم البته روز جمعه این نکته را دریافت. وی در واکنش به نتایج انتخابات گفت: «این به وضوح شبی ناامیدکننده برای حزب کارگر است. در کارزار انتخاباتی ما یک مانیفست امید و همبستگی ارائه دادیم. مانیفستی که امید داشت بی‌عدالتی‌ها را اصلاح کند». وی به سیاست‌های پیشنهادی خود برای گسترش خدمات عمومی و مقابله با بحران اقلیمی اشاره کرد و گفت که این سیاست‌ها محبوبیت زیادی دارند، اما برگزیت چنان جامعه را دوقطبی کرده که نمی‌توان یک بحث سیاسی معمول داشت. این پیرمرد نحیف البته حساب یک چیز را نکرده بود: بانگ ناسیونالیسم و بلاهت بار دیگر جهان را فرا گرفته است. حال، با استقبال پرشور «دونالد ترامپ» رئیس‌جمهوری آمریکا از پیروزی جانسون، تنها یک صدا از آسمان بریتانیا به گوش می‌رسد: ناسیونالیست‌های سراسر جهان، متحد شوید!

گزارش از: کامران برادران