استاد دانشگاه بوستون در گفتوگو با ایلنا:
مخاطبان اصلی راست افراطی، قربانیان نظام اقتصادی جدید هستند/ روسیه در جهت تخریب اتحادیه اروپا گام برمیدارد/ هیچکس قادر به پیشبینی سرانجام برگزیت نیست
استاد تاریخ و روابط بینالملل دانشگاه بوستون گفت: هیچکس نمیتواند پیشبینی کند برگزیت چه سرانجامی خواهد داشت. دلیلش هم این است که هواداران برگزیت کاری با حقایق یا دادههای قابلاثبات ندارند. آنها تنها میخواهند باور داشته باشند که میتوانیم به دهه ۱۹۵۰ بازگردیم، زمانی که بریتانیا هنوز میتوانست با کانال مانش و اقیانوس اطلس خود را از جهان جدا کند.
پروفسور «ایگور لوکس» استاد تاریخ و روابط بینالملل در دانشگاه بوستون است. وی آثار متعددی را در زمینه تاریخ اروپا و همچنین روابط بینالملل به رشته تحریر درآورده است که از میان آنها میتوان به «بر لبه جنگ سرد؛ جاسوسها و دیپلماتهای آمریکایی در پراگ پس از جنگ» و «چکسلواکی میان استالین و هیتلر» اشاره کرد.
«ایگور لوکس» با اشاره به نزدیک شدن انتخابات پارلمان در اروپا و احتمال پیروزی احزاب راست افراطی و پوپولیست در این انتخابات به خبرنگار ایلنا گفت: در پایان قرن ۲۰، جامعه شروع کرد به تقسیم شدن به گروههایی که توانایی ارتباط برقرار کردن با یکدیگر را نداشتند. برخی از آنها مدرنیته را پذیرا شدند و دریافتند که میتوانند در هر کشور یا فرهنگی که دسترسی به اینترنت داشته باشد شکوفا شوند. اما بسیاری دیگر حس کردند که از این قضیه عقب افتادهاند و نظامی که در آن خوششانسها به موفقیت دست مییابند به آنها خیانت کرده است. جهانی که در آن والدین میتوانستند زندگی نسبتا خوبی داشته باشند، زیر پای فرزندانشان آب شد و از میان رفت: مشاغل صنعتی به چین منتقل شد، معادن ذغالسنگ و کارگاههای فولاد بسته شد و برخی دیگر از مشاغل با ظهور شرکتهای بزرگی چون اوبر و آمازون از میان رفت. قربانیان این رویکرد از عوامفریبی راست افراطی که به آنها وعده بازگشت به روزگار خوش گذشته را میداد استقبال کردند، روزگاری که در آن بریتانیا واقعا «بریتانیا» بود و فرانسه حقیقتا «فرانسه» و تنها تعداد اندکی دانشآموز مسلمان در مدارس آلمان به چشم میخورد.
وی در ادامه افزود: احزاب راست افراطی از بریتانیا گرفته تا مجارستان دریافتند که پیامهای نژادپرستانه و کوتهفکرانهشان موطن خود را یافته است. کمی بعد، کرملین و «ولادیمیر پوتین»، رئیسجمهوری روسیه، دریافتند که این کشور هیچگاه نمیتواند به گرد پای اتحادیه اروپا برسد و در نتیجه تصمیم گرفتند تا از هر حزب افراطی که تلاش دارد این بلوک را از هم بپاشاند حمایت کنند. این بهنظر سرمایهگذاری هوشمندانهای میرسید.
این استاد تاریخ در ادامه با اشاره به تاثیری که نتایج انتخابات اتحادیه اروپا میتواند بر بنبست برگزیت بگذارد، گفت: هیچکس نمیتواند پیشبینی کند برگزیت چه سرانجامی خواهد داشت. دلیلش هم این است که هواداران برگزیت کاری با حقایق یا دادههای قابلاثبات ندارند. آنها تنها میخواهند باور داشته باشند که میتوانیم به دهه ۱۹۵۰ بازگردیم، زمانی که بریتانیا هنوز میتوانست با کانال مانش و اقیانوس اطلس خود را از جهان جدا کند. دردسر فعلی در بریتانیا بسیار به مذاق روسیه خوش میآید. برای پوتین اهمیتی ندارد که بریتانیا در اتحادیه اروپا بماند یا نه. او میخواهد بینظمی و اغتشاشی را که برگزیت به بار آورده حفظ کند.
وی با اشاره به احتمال تغییر هشت فراکسیون فعلی در پارلمان اروپا پس از برگزاری انتخابات گفت: پس از پیروزی «دونالد ترامپ»، رئیسجمهوری آمریکا، در انتخابات سال ۲۰۱۶ من دیگر چندان دست به پیشبینی نمیزنم. اما انتظار دارم که فراکسیونهایی که آشکارا یا نهان در جهت تخریب اتحادیه اروپا گام برمیدارند قدرت بیشتری بگیرند. پرسش اصلی این است که کسانی که به هواداران برگزیت، «مارین لو پن»، رهبر حزب اجتماع ملی فرانسه، جنبش پنجستاره یا آلترناتیو برای آلمان رای میدهند تا چه اندازه خبر دارند که آلت دست پوتین و روسیه هستند.
این استاد امور بینالملل در دانشگاه بوستون با اشاره به پا گرفتن احزاب ضداروپا در انتخابات پارلمان قاره سبز گفت: همانطور که پیشتر توضیح دادم، بسیاری از اروپاییها حس میکنند در نظام اقتصادی جدید رها شدهاند و امید خود را سراسر از دست دادهاند. آنان میبینند که قطاری مملو از آدمهای خوششانس به جلو میرود، حال آنکه آنان عقب ماندهاند و در ایستگاه ماندهاند. دلیل دوم هم به نظرم این است که روسیه و چهبسا دیگر بازیگران سیاست جهان از این احساسات بهرهبرداری میکنند تا اروپا را تضعیف کنند و از این رهگذر سطح رقابت را برای خود پایین بیاورند.
ایگور لوکس در رابطه با سرنوشت ۲۷ کرسی بریتانیا در پارلمان در صورت خروج این کشور از اتحادیه اروپا گفت: ممکن است این کرسیها به فراخور میان اعضای فعلی توزیع شود. احتمال دیگر هم این است که این کرسیها دستنخورده باقی بماند تا اعضای جدیدی به اتحادیه اضافه شود.
گفتوگو از: کامران برادران