دیگ نژادپرستی همچنان در آمریکا پر جوش و خروش است

به گزارش ایلنا به نقل از پایگاه اینترنتی شبکه خبری الجزیره، یک سال از زمان فراخوان «اتحاد راست‌گرایان» در شهر شارلوتزویل گذشته است، روزی که در آن گروه‌های راست افراطی همچون کوکلوس کلان‌ها دست به خشونت زدند و در پی آن مردی با خودروی خود به میان معترضان ضدنژادپرستی رفت و یک زن کشته شد. تجمع نژادپرستان و طرفداران برتری سفید گرچه تکان‌دهنده بود اما یادآور حضور دائمی نژادپرستی در آمریکا و بدل شدنش به امری عادی است. ازدیاد تروریست‌های دست‌راستی در کشور، خشونت نژادی و ترویج سیاست‌های دولت برای ضربه زدن به اقلیت‌های قومی، نژادی و مذهبی نشان از آن دارد که دولت ایالات متحده هنوز نتوانسته گناه آغازین نسل‌کشی و برده‌داری را از میان بردارد. 

معترضان مشعل‌به‌دستی که در شارلوتزویل رژه رفتند و شعارهایی چون «جای ما را نخواهید گرفت»، «خون و خاک» و «روسیه دوست ماست» را بر زبان آوردند، در حقیقت از خشم و نفرت بی‌حدوحصر خود پرده برداشتند. «دونالد ترامپ» رئیس‌جمهوری آمریکا، که از محکوم کردن خشونت‌های گروه‌های راست‌گرا سر باز زد،‌ به اشتباه تظاهرات نازی‌ها و معترضان ضدفاشیسم را یکی دانست. او از برتری نژاد سفید، بزرگ‌ترین تهدید تروریستی داخلی در کشور، حمایت کرد و مدعی شد که «در هر دو طرف آدم‌های خوبی پیدا می‌شود». پس از پیروزی مردی که در کارزار انتخاباتی‌اش خشونت نژادی را برمی‌انگیخت، اسلام‌هراسی، ضدیت با لاتینی‌تبارها و دیگر جرایم مرتبط با نفرت افزایش یافته است. 

 ترامپ با میدان دادن به دیدگاه برتری نژاد سفید، از حمایت این گروه در انتخابات سال ۲۰۱۶ برخوردار بود و پس از پیروزی، از طرف آن‌ها سلام نازی دریافت کرد. این در حالی است که ترامپ برای انتخابات سال ۲۰۲۰ روی این گروه حساب کرده و دولتش را در راستای خدمت به منافع آمریکا‌یی‌های سفید‌پوست بنا نهاده است. 

پس از «باراک اوباما»، رئیس‌جمهوری پیشین ایالات متحده، آمریکا شاهد واکنش شدید سفیدپوستان نژادپرست علیه رنگین‌پوستان بوده است؛ این کینه‌توزی درواقع معادل است با اشتیاق برای سال‌های پرافتخار دهه ۱۹۶۰، سال‌هایی که در آن سفیدپوستان سلطنت می‌کردند و سیاه‌پوستان جایگاه خود را می‌دانستند و هیچ حقی را دارا نبودند. این امر به انتخاب آدمی چون ترامپ دامن زد. 

در ملت «سفیدپوستان نازک‌نارنجی»، سفیدپوستان لاغر که از مسائل نژادی احساس ناراحتی می‌کنند، هنگام مواجهه با نژادپرستی هم‌پالکی‌هایشان به خود می‌لرزند. آمریکا همواره کشوری بوده که در آن نژادپرستی و برتری سفیدپوستان بدل به امری عادی شده است. با این وجود، در سال‌های اخیر، نژادپرستی سفیدپوستان قدرت گرفته است و باعث شده که ابراز علنی رفتارهای نژادی و زهراگین راحت‌تر از گذشته باشد. در این میان، بخشی از سفیدپوستان ایالات متحده آزرده شده و معتقد هستند که آنان «قربانیان نسل‌کشی»، مهاجرت، شهرهای مقدس، حقوق شهروندی و تنوع نژادی هستند. 

ترامپ پیشتر لاتین‌آمریکایی‌ها و سیاه‌پوستان را جنایتکار خوانده و مدعی شده که این کشورها «بهترین افرادشان» را به آمریکا نمی‌فرستند. جدایی کودکان مهاجران از والدین‌شان در مرز آمریکا و نگه داشتن این کودکان در اردوگاه‌ها، نشانه‌ای است از آن‌که دولت ترامپ به فاشیسم و نسل‌کشی گرایش دارد. ممکن است برخی از این کودکان هیچ‌گاه به خانواده‌های خود ملحق نشوند و برای همیشه ضربه ببینند. 

حزب جمهوری‌خواه که برای پنج دهه از استراتژی جذب رای‌دهندگان سفیدپوست برای مقابله با مردم سیاه‌پوست و برنامه‌های دولتی بهره‌مند شده است، بدل به حزب همبستگی سفیدپوستان شده است. مقابله ناچیز با نژادپرستی راه را برای افراط‌گرایی باز کرده است. شمار بی‌مانندی از اعضای گروه‌های نئونازی که ریشه در گروه‌های افراط‌گرای نژادپرست دارند، در تلاش هستند تا به‌عنوان جمهوری‌خواه به کنگره راه بیابند و جمهوری‌خواهان مصوبه‌ای را طرح کرده‌اند که براساس آن تظاهرات آنتی‌فاشیسم جرم تلقی شده و ۱۵ سال محکومیت در پی دارد. 

ترامپ برای شیوع نژادپرستی در آمریکا همه‌کار کرده است. او در دیدار از کمپ بازماندگان طوفان در پورتو ریکو به میان بازماندگان دستمال توالت پرتاب کرد. او به بازیکنان سیاه‌پوست راگبی توهین کرد که در اعتراض به نژادپرستی و خشونت پلیس ترجیح دادند هنگام پخش سرود ملی کشور زانو بزنند تا آن‌که سرپا بایستند. او رؤسای باشگاه‌ها را وا داشت تا بازیکنان را مجبور کنند بار دیگر سرپا بایستند. 

واقعه شارلوتزویل زنگ بیدارباش برای کسانی بود که هنوز همچو کبک سر در برف کرده‌اند و به حقایق بی‌توجه هستند. گرچه ترامپ شخصا آمریکا را بدل به مکانی نژادپرستانه و خشن نکرد، بلکه خرمن به آتش این ماجرا زد؛ آن هم برای منافع سیاسی و شخصی خود.