یک سال از پیروزی جوان‌ترین رئیس‌جمهوری فرانسه گذشت؛
برزخ سیاست خارجی امانوئل ماکرون
تقریبا یک سال از زمان روی کار آمدن ساکن فعلی کاخ الیزه می‌گذرد و سیاست خارجی پاریس در عین حال که بسیار چشمگیر و پرشور بوده اما هنوز هیچ نتیجه ملموس و روشنی برای این کشور به بار نیاورده است.
به گزارش ایلنا به نقل از خبرگزاری فرانسه، «امانوئل ماکرون»، رئیس‌جمهوری فرانسه، از زمان به قدرت رسیدن چندین سفر سطح بالا و بین‌المللی انجام داده است، امری که بر اهمیت تصویر بین‌المللی وی و کشورش افزوده است. با این حال، این‌که آیا او توانسته با این سفرها به نتیجه ملموسی برسد یا خیر، قابل‌بحث است.
سفر اخیر رئیس‌جمهوری فرانسه به ایالات متحده نشان داد که او علاقه دارد تصویری از خود نشان دهد که با دیگر رهبران جهان رابطه نزدیکی دارد. در مدت سه روز سفر ماکرون به واشنگتن، تصاویر و فیلم‌های متعددی از دست دادن و در آغوش گرفتن او و «دونالد ترامپ»، همتای آمریکایی‌اش، منتشر شده که همه به منظور نشان دادن رفاقت میان این دو نفر صورت گرفته است. اما تمام این‌ها از پیش برنامه‌ریزی شده بود.
ماکرون بدون هیچ دستاور دیپلماتیکی واشنگتن را ترک کرد. اما باقی کارهای او نشان از اقدام‌های مثبت در جهت روابط عمومی دارد؛ از سفرش به همراه ترامپ به مقبره «جورج واشنگتن»، نخستین رئیس‌جمهوری آمریکا، گرفته تا دست دادنش با دانشجویان دانشگاه جورج واشنگتن و مصاحبه‌اش با شبکه خبری فاکس.
بزرگ‌ترین موفقیت سیاست خارجی ماکرون، پس از یک سال حضور در کاخ الیزه، تنها احیای تصویر عمومی فرانسه در نگاه جهان بوده است. «کریستین لاکنز»، استاد علوم سیاسی و متخصص حوزه سیاست خارجی فرانسه در دانشگاه «ساینسز پو»، در مصاحبه‌ای با شبکه فرانسه ۲۴ گفت: «زمانی که ماکرون به سفری خارجی می‌رود، تنها کافی‌ست نگاهی به روزنامه‌ها بیندازید.»
لاکنز ادامه داد: «ما از کشوری که در حالت افول قرار داشت به کشوری بدل شده‌ایم که پرانرژی رو به جلو می‌رود. ماکرون برای نشان دادن این امر هیچ فرصتی را از دست نمی‌دهد، چه دیدارش با ترامپ باشد و چه دست دادنش با دانشجویان دانشگاه واشنگتن.»
سفرهای خارجی ماکرون همه حامل یک پیام هستند: «من نماد فرانسه‌ام و آمده‌ام به شما بگویم که این کشور بازگشته است.»
ماکرون توانست به‌خوبی در زمان مناسب خود را به واشنگتن نزدیک کند، آن هم در دورانی که «ترزا می»، نخست‌وزیر بریتانیا، مشغول برنامه خروجش از اتحادیه اروپا بود و «آنگلا مرکل»، صدراعظم آلمان هم درگیر شکست حزبش در انتخابات ماه سپتامبر. او همچنین به‌خوبی توانست نقش میانجی را در مناقشه میان بیروت و ریاض بر سر استعفای ناگهانی «سعد حریری» نخست‌وزیر لبنان بازی کند.
لاکنز در عین حال به این نکته نیز اشاره کرد که: «البته سخنرانی‌ها و دیدارهای پرزرق‌وبرق در جریان سیاست خارجی از اهمیت بسیاری برخوردارند، اما این را نیز باید درنظر گرفت که قول‌های بی‌پایان و محقق نشدن‌شان می‌تواند آسیب‌زا هم باشد.»
