کوربین؛ دوچرخه سواری که بریتانیا را لرزاند

جهان امروز، به دلیل وضعیت شکننده‌ای که در جای جای آن از حیث امنیتی و سیاسی شکل گرفته، دنیای مخاطرات و تهدیدات شناخته می‌شود. در سیاست هر کشور واژه «امنیت ملی» یکی از مهمترین یا به عبارتی دیگر اولین دغدغه هر کشور از حیث امنیتی برآورد می‌شود و رابطه مستقیم آن با سیاست به هیچ وجه قابل انکار و کتمان نیست.

زمانی که صحبت از تهدید علیه امنیت ملی به میان می آید، دولتمردان هر کشور فوراً به این فکر فرو می‌افتند تا کارگروهی اضطراری تشکیل دهند تا نوع و مدل تهدید را شناسایی کرده و بر اساس آن پادزهرهای خود را تعریف یا عملیاتی کنند.

در این بین دو معادله با چند مجهول وجود دارد. معادله اول مربوط به زمانی است که تهدید علیه امنیت ملی، یک تهدید خارجی باشد که لبته این مدل از تهدیدات دقیقه به قیقه و حتی ثانیه به ثانیه رصد می‌شوند تا مبادا کشور هدف را غافلگیر کند و در کل چند مجهول آشکار در پس خود دارد.

اما نوع دوم این مدل از تهدید، یک تهدید داخلی خواهد بود و علاوه بر اینکه ممکن است چند مجهول داشته باشد، خطر آن از تهدیدات خارجی به مراتب بالاتر و بیشتر خواهد بود. چراکه تهدیدات داخلی اگر از نوع امنیتی یا نظامی مانند بمبگذاری، ترور و گروگانگیری یا کودتای نظامیان باشد، می‌تواند به براندازی نظام حاکم در آن کشور منجر شود. گاهی هم ممکن است مجهول مورد نظر، یک تهدید سیاسی و حزبی باشد که باید توجه داشت این موضوع کم اهمیت‌تر از کودتای نظامی یا براندازی امنیتی نخواهد بود.

در هر کشور احزاب سیاسی مخالف دولتی که بر سر کار است و زمام امور را در دست دارد، می‌تواند یک تهدید بالقوه محسوب شود و یک‌باره به مانند یک زخم سر باز کند و به تهدیدی بالفعل تغییر چهره بدهد که در این موقعیت حتی ممکن است به نقل از دولت حاکم به عنوان تهدیدی برای امنیت داخلی و ملی آن کشور تعریف شود.

تهدیدی به نام کوربین

تفاسیر مذکور همچنان در ساختار سیاسی بریتانیا به جریان افتاده است که منشاء آن را می‌توان انتخابات حزب کارگر این کشور و انتشار خروجی آن در ۱۲ سپتامبر سال جاری میلادی دانست. خبری که به یک‌باره مانند زلزله‌ای کاخ وست‌مینستر و به طور کلی بریتانیا را لرزاند و به موازات آن لرزه بر اندام نمایندگان مجلس عوام و خصوصاً اشراف‌زاده‌های حاضر در مجلس لردها انداخت. تیترهای مختلفی پس از انتخابات حزب کارگر انگلیس در خبرها شنیده شد. تیترهایی همچون «مخالف اسرائیل رهبر حزب کارگر انگلستان شد» ، «کوربین؛ سیپراس بریتانیایی» و یا «دشمن کامرون سکان حزب کارگر را به دست گرفت» از عناوینی بود که در دو هفته گذشته همراه با یک سری از تحلیل‌های مفسران و کارشناسان سیاسی در سراسر جهان منتشر شد.

نکته ای که در این بین و خصوصاً در تایید موارد ذکر شده در سطور ابتدایی این گزارش، قابل ذکر خواهد بود این است که پس از برگزیده شدن جرمی کوربین به عنوان رهبر حزب کارگر بریتانیا، دیوید کامرون در صفحه توییتر خود صراحتاً اعلام کرد: «حزب کارگر این کشور که جرمی کوربین را به عنوان رهبر جدید خود انتخاب کرده، تبدیل به یک تهدید علیه امنیت ملی، امنیت اقتصادی و امنیت خانواده در انگلیس شده است».

بدون شک هیچ عنوانی را جز «ترور شخصیت» نمی‌توان روی ادعاهای کامرون که رهبرحزب محافظه‌کاران و نخست‌وزیر فعلی بریتانیا است، گذاشت. به گونه‌ای که تاثیر سخنان وی در بین هم حزبی‌هایش به حدی بوده است که «مایکل فالون» وزیر دفاع انگلیس هم پس از گذشت چند روز از پیروزی کوربین تاکید کرده بود: «رهبر جدید حزب کارگر امنیت و دفاع را تضعیف می‌کند،‌ مالیات بر تولید و درآمد را افزایش خواهد داد که کاهنده رفاه در جامعه خواهد بود و به مشاغل مردم ضربه خواهد زد و باید گفت که وی تهدیدی برای امنیت ملی بریتانیا محسوب می شود.»

اینکه چرا تا به این حد برگزیده شدن جرمی کوربین برای محافظه‌کاران زجرآور و خطرناک است، بررسی دو عامل حزبی و شخصی در کوربین را می‌طلبد که هر دو عامل برگرفته از خط فکری، منش و اعتقادات چپ‌گرایانه حزب کارگر بریتانیا و خصوصاً سابقه سیاسی رهبر ۶۶ ساله این حزب در لندن و سایر شهرهای انگلستان است. سابقه سیاسی کوربین به سال ۱۹۹۳ میلادی بر می‌گردد. وی برای اولین بار در زمانی که مارگارت تاچر نخست‌وزیر بریتانیا بود، به نمایندگی مجلس انتخاب شد. هفت بار در انتخابات شرکت کرد و ۳۲ سال نماینده پارلمان بود. پس از شکست حزب کارگر در انتخابات سال ۱۹۸۰ میلادی، جناح چپ حزب کارگر به حاشیه رانده شد و اعضای میانه‌روتر قدرت را در دست گرفتند. سیاستی که کوربین در آن زمان هم با آن مخالف بود اما این تغییر برای حزب کارگر موثر واقع شد و این حزب با رهبری «تونی بلر» و «گوردون براون» ۱۳ سال قدرت را در دست داشت.

وی یکی از افرادی است که علیه اسرائیل و اقدام‌های نژادپرستانه صهیونیست‌ها بارها دست به سخنرانی در محافل مختلف زده و حتی در «کمپین همبستگی با فلسطین» عضو است و این یکی از تهدیداتی است که می‌تواند برای محافظه‌کاران لندن و همچنین دولت کامرون خطر آفرین باشد. چراکه دولت فعلی بریتانیا همسویی نزدیکی با مقام‌های تل‌آویو دارد و کامرون نمی‌خواهد شخصی مانند کوربین، آن هم از داخل انگلستان نجواهای ضد اسرائیلی در گوش مردم زمزمه کند. به گونه‌ای که ممکن است سیاست خارجی دولت محافظه‌کار به خصوص در منطقه خاورمیانه را با چالش روبه‌رو کند. دلیل آن هم مشخص است. به طوری‌که کوربین در سال ۱۹۸۴ میلادی به علت اعتراض به آپارتاید در مقابل کنسولگری آفریقای جنوبی در لندن دستگیر شد و برچسب «شورشی» از همانجا به وی الصاق شد.  

همچنین او یکی از سازمان‌دهندگان اصلی تظاهرات معروف یک میلیون نفری در لندن علیه حمله انگلستان از جنگ عراق در سال ۲۰۰۳ میلادی بود و باید این نکته را در نظر داشت که وی علاوه بر اینکه یکی از بنیان‌گذاران ائتلاف ضد جنگ در مورد جنگ عراق بود، سال‌هاست که از فعالان کارزار خلع سلاح هسته‌ای یک جانبه بوده و درخواست کرده تا تاسیسات هسته‌ای بریتانیا غیرفعال شوند که این مساله می‌تواند یکی از دلایلی باشد که وزیر دفاع و نخست‌وزیر انگلستان وی را تهدیدی برای امنیت ملی کشورشان به شمار آورده‌اند.

کوربین: قطار و دوچرخه را دوست دارم

کوربین به‌رغم اینکه در گذشته عضو و حقوق‌بگیر اتحادیه ملی کارکنان بخش عمومی و اتحادیه ملی خیاطان و صنف پوشاک بریتانیا بوده است، اکثر اوقات از کت شلوار و کراوات استفاده نمی‌کند و عموماً با دوچرخه به پارلمان می‌رود یا اینکه از وسایل نقلیه عمومی به خصوص مترو و قطار برای حمل و نقل و تردد خود در سطح شهر استفاده می‌کند که البته این موضوع یکی از خصلت‌های چپها در اروپا محسوب می‌شود و مشابه این موضوع را چند ماه قبل در یونان مشاهده کردیم. به طوری که وزیر اقتصاد دولت سیپراس هم زمانی که قرار بود استعفای خود را تقدیم پارلمان این کشور کند، با دوچرخه به پارلمان آمد و به نوعی می‌توان گفت که اشتراکاتی میان چپ‌گراها در این خصوص وجود دارد.

فرجام سخن:

جرمی کوربین در سیاست‌های خود افزایش مالیات طبقات ثروتمند، افزایش مالکیت ملی و ملی کردن راه آهن، کوتاه کردن دست بخش خصوصی از خدمات بهداشت و درمان، ارائه تحصیلات رایگان و همچنین مخالفت با سیاست ریاضت اقتصادی را مطرح کرده است و حتی دست بر روی نقطه ضعف اصلی دولت کامرون، یعنی پیوستن و ابقا در اتحادیه اروپا گذاشته است و خواهان ماندن بریتانیا در اتحادیه اروپا است. این موضوع می‌تواند احزاب اسکاتلند و خصوصاً «حزب ملی اسکاتلند» را تحریک کند که در نتیجه آن تجزیه بریتانیا و جدا شدن اسکاتلند و نهایتاً پیوستن آن به اتحایه اروپا متصور خواهد بود. این در حالی است که تونی بلر در سال ۱۹۹۴ میلادی با ۸۷ درصد آراء رهبری حزب کارگر را بر عهده گرفت اما کوربین در انتخابات اخیر ۵۹ درصد و به روایتی نزدیک به ۶۰ درصد آراء ار به خود اختصاص داد که این یک زنگ خطر برای محافظه‌کاران و دولت کامرون خواهد بود. چراکه این موضوع نشان می‌دهد عموم مردم قشر متوسط و ضعیف و حتی کارگران بریتانیا از سیاست‌های سرمایه‌داری دولت کامرون ناراضی هستند و حالا با مطرح شدن کوربین تمامی اقشار مذکور به حمایت از وی پرداخته اند و این مساله یعنی کابوسی برای کامرون.

گزارش: فرشاد گلزاری