فعال حقوق زنان افغانستانی در گفت‌وگو با ایلنا:
هیات حاکمه افغانستان به دنبال به رسمیت شناخته شدن نیست/ طالبان بازیچه دست قدرت‌های بزرگ است/ مردمی که جان‌شان در خطر است به حال خود رها شده‌اند
یک فعال حقوق زنان در افغانستان گفت: همه‌چیز به منافع بازمی‌گردد که بسیاری از کشورها و افراد کسب این منافع را در حضور طالبان می بینند که اگر حمایت از طالبان نبود ما به این روز سیاه نمی‌افتادیم. تنها مانده تا طالبان حتی اجازه خروج از منزل را از ما بگیرد که کاملا زندانی شویم که دور از ذهن نیست.
مریم منصور در گفت‌وگو با خبرنگار ایلنا، در تحلیل تصمیم جدید هیات حاکمه افغانستان مبنی بر تعلیق تحصیلات تکمیلی دختران و زنان این کشور و در پاسخ به این سوال که طالبان از زمان روی کار آمدن مجدد در افغانستان تلاش کرده بود تا با جلب اطمینان همسایگان و جامعه جهانی به رسمیت شناخته شود، آیا با این اقدام امارت اسلامی از پذیرفته شدن از سوی جامعه جهانی صرف نظر کرده است، گفت: طالبان در تازه‌ترین اقدام خود درب دانشگاه‌ها و مکاتب را به روی دختران بسته است و حتی مراکز آموزشی که به درس دانشجویان کمک می‌کردند یا زبان‌های خارجی آموزش می‌دادند را هم بسته‌اند و هیچ نهاد آموزشی برای دختران باز نمانده است. این اقدامات خلاف اصول حقوق بشر و تعهدات بین المللی و ارزش های انسانی است ولی ما نمی‌توانیم از طالبان این توقع را داشته باشیم که خلاف موازین حقوق بشر عمل نکند.
وی ادامه داد: در این یک و نیم سال هم هیچ اقدام مثبتی از این گروه در حوره حقوق زنان صورت نگرفت ولی متاسفانه دیدیم که جامعه جهانی چندان توجهی نکرد و حالا هم این اقدام طالبان را محکوم می‌کنند اما برای من سوال است که این‌ها چه توقعی از طالبان دارند؟ مگر جامعه جهانی نمی‌دانستند که طالبان در ۲۰ سال گذشته چقدر مردم افغانستان را کشتار کردند و حالا از این‌ها توقع رعایت حقوق بشر دارند؟ خود من در ۱۵ آگوست ۲۰۲۱ همان روز سیاه زنان و مردان افغانستان، منتظر رسیدن چنین روزی برای دختران و زنان افغانستان بودم و برای ما دیگر هیچ امیدی نمانده که در این کشور یک زندگی عادی داشته باشیم.
وی افزود: امیدوارم کشورهای همسایه به این درک رسیده باشند که طالبان با دستیابی به قدرت و بسط گروه‌های خود به تهدیدی برای همین کشورها بدل شده است. همچنین در خصوص کشورهای همسایه که طالبان کوشش کردند توجه آن‌ها را به خود جلب کنند چرا که در طول ۲۰ سال نیز این کشورها در حمایت از طالبان نقش داشتند و همگی در جریان بودیم که کدام شاخه با کدام کشور در ارتباط است و هرکس به علت منافع خود می‌خواستند از این گروه استفاده کنند. همه این کشورها امیدوار بودند از طالبان باز هم برای رسیدن به منافع سیاسی‌شان استفاد کنند اما هیچ کدام به اهداف‌شان نرسیدند و حالا هم کشوری که مغز متفکر این گروه بود نیز هیچ سودی از روی کار آمدن این گروه نبرده است.
این فعال حقوق بشر گفت: باید به این موضوع هم توجه داشته باشیم که طالبان استراتژی مشخصی ندارند؛ ۲۰ سال جنگیدند ولی زمانی که به قدرت رسیدند هیچ برنامه ای برای حکومت نداشتند که کابینه را چگونه بچینند و دولت را چگونه اداره کنند و اینکه تا حالا هم دوام آورده اند به علت حمایت خارجی است که در هفته ۴۰ میلیون دلار برای این‌ها روانه می‌کنند که اگر آن کمک مالی را نداشتند امرود دچار آشفتگی بیشتری می‌شدند. طالبان بازیچه دست قدرت‌های بزرگ است و برای استخبارات دنیا که هرکدام منافع خاصی دارند کار می‌کنند. طالبان به دنبال به رسمیت شناخته شدن نیست که اگر این چنین بود این تصمیمات را نمی‌گرفتند و پس از اعلام عفو عمومی صحبت خود را پس نمی‌گرفتند.
منصور در پاسخ به این سوال که واکنش جامعه جهانی به این اقدام را چگونه ارزیابی می‌کنید، گفت: واکنش جامعه جهانی همیشه در مقابل افغانستان تنها شعار بوده است. همچنین لازم است به این موضوع اشاره کنم که یک تعداد افغانستانی در داخل کشور حضور دارند که این‌ها ازطرف این خارجی‌ها و مستشاران خارجی آموزش دیدند و برایشان کار کردند و تا حالا به حال خود رها شده‌اند و مورد آزار طالبان قرار گرفتند و گزارش عفو بین‌الملل در این رابطه وجود دارد. تمام مردم افغانستان شاهد هستند که ما به موضوع حقوق بشر رسیدگی خواهیم کرد و کمک خواهیم کرد اما آن‌هایی که جان‌شان در خطر است به حال خود رها شده‌اند.
این فعال حقوق زنان در پاسخ به این سوال که عملکرد زنان، فعالین حقوق زنان و حقوق بشر در راستای مخالفت با اقدامات طالبان را چگونه می‌بینید، گفت: مدافعان حقوق زنان و حقوق بشر افغانستانی هم تا جایی صدا بلند کردند و در خصوص زنان افغانستان کارهای داشتند و اتفاقا هر روز هم جایزه دریافت می‌کنند اما زنی که در افغانستان است و تحت حکومت طالبان زندگی می‌کند هیچ کدام از کارهایش به سرانجام نرسیده چرا که اکثریت زنانی به نام فعال حقوق زنان در افغانستان بودند کسانی بودند که پروژه می‌گرفتند و سر و صدایی می‌کردند و این عملکرد نه در زمان جمهوری مشخص بود و نه حالا معلوم است. این‌ها تنها به دنبال منافع شخصی خودشان عمل می‌کردند و فعالین اصلی هم صدایشان شنیده نمی‌شود که اگر شنیده می‌شد، کشور به این روز و حال نمی‌افتاد. خلاصه همه‌چیز به منافع بازمی‌گردد که بسیاری از کشورها و افراد کسب این منافع را در حضور طالبان می بینند که اگر حمایت از طالبان نبود ما به این روز سیاه نمی‌افتادیم. تنها مانده تا طالبان حتی اجازه خروج از منزل را از ما بگیرد که کاملا زندانی شویم که دور از ذهن نیست.
وی افزود: این نکته را هم باید ذکر کنم که یک نیم و سال تحصیل دختران در دانشگاه‌ها را نمی‌توانیم یک تحصیل معیار بدانیم. در زمان جمهوریت روی نظام آموزشی افغانستان خیلی کار شده بود و بسیاری افراد در این سال‌ها تحصیل کردند و جایگاه گرفتند اما این یک و نیم سال گذشته حتی به اندازه یک ماه کیفیت نداشت. دانشگاه فقط برای درس آموزی نیست بلکه یک محیط آموزنده اجتماعی است اما در این مدت دختران فقط در محیط دانشگاه تحقیر شدند و با استرس به دانشگاه رفتند و بازگشتند و در هر قدمی این‌ها متوقف می‌شدند تا لباس‌شان چک شوند. حتی مضمون آکادمیک در این مدت تغییر کرد و معیار علمی نداشت و شرع و اسلام بیشتر می‌خواندند. در نتیجه همان یک سال و نیم نیز درس مشخصی به دانشجویان تدریس نشد.
