ظهره‌وند در گفت‌وگو با ایلنا:
مدل آزادسازی کمک مالی به افغانستان، تحقیر طالبان توسط آمریکا را رقم زد/ دود بحران فعلی به چشم پاکستان می‌رود/ استفاده تروریست‌ها از بحران معیشت
سفیر پیشین ایران در افغانستان گفت: آمریکایی‌ها با مدل پرداخت کمک‌های خود به افغانستان علناً طالبان را به سخره گرفتند و این در حالیست که چنین ارقامی نمی‌تواند درد مردم افغانستان را درمان کند.
«ابوالفضل ظهره‌وند» سفیر پیشین ایران در افغانستان با اشاره به تخصیص ۲۸۰ میلیون دلار کمک سازمان ملل و آمریکا به افغانستان در گفت‌وگو با خبرنگار ایلنا اظهار کرد: بحث آزاد سازی ۲۸۰ میلیون دلار که از سوی سازمان ملل و به سفارش ایالات متحده به افغانستان تخصیص داده شده است، به نوعی قرار است بخشی از آن به اقلام بهداشتی و بخشی از آن به اقلام خوراکی تبدیل شده و در سراسر این کشور توزیع شود. براساس آنچه که واشنگتن و سازمان ملل اعلام کرده‌اند، این کمک‌ها قرار است به دست طالبان نیفتد و مستقیماً در دو حوزه مذکور در میان مردم افغانستان توزیع شود، اما واقعیت این است که این میزان بسیار ناچیز به حساب می‌آید. در شرایطی که نرخ برابری افغانی در برابر دلار به پایین حد خود رسیده و بحران اقتصادی چند لایه بر افغانستان تحمیل شده، این ارقام صرفاً به عنوان یک مُسکن هم نمی‌تواند عمل کند.
وی ادامه داد: از سوی دیگر این اقدام ایالات متحده و سازمان ملل به صورت کامل وجهه طالبان را تخریب کرد؛ چراکه این اقدام واشنگتن نشان می‌دهد که ساختار غرب همچنان به طالبان بی‌اعتماد است و به نوعی به مرگ گرفتن و به تب راضی شدن را نمایان می‌کند. در حال حاضر قریب به شش میلیون نفر در افغانستان نیازمند دریافت کمک‌های غذایی فوری هستند و این درحالی است که فصل زمستان در افغانستان همیشه یک بحران جدی به حساب می‌آمد که حالا هم آرام آرام این بحران فرا رسیده است. تا جایی که اوضاع نامناسب معیشتی و همچنین تحمیل سرما باعث می‌شود تا جابه‌حایی‌های انسانی در افغانستان افزایش پیدا کند که همین موضوع می‌تواند برای همسایگان افغانستان به خصوص ایران هم هزینه‌زایی کند. بدون تردید اگر اوضاع بحرانی اقتصادی افغانستان روبه‌راه نشود، بحث سربازگیری توسط جریان‌های تروریستی حاضر در این کشور افزایش پیدا می‌کند و دقیقا این همان سناریویی است که ایالات متحده به صورت مستقیم علیه افغانستان و به ضرر پاکستان و ایران و سایر کشورهای منطقه ترسیم کرده است.
این تحلیلگر مسائل سیاسی تصریح کرد: توجه داشته باشید که ایالات متحده اگر قرار باشد یک ساختار سیاسی مشخص در افغانستان تشکیل دهد بدون تردید هدفشان به رسمیت شناختن طالبان نخواهد بود؛ چراکه آنها مهره هماهنگ با خود را به روی کار خواهند آورد ولی حالا وضعیت به حدی خراب شده که آمریکا در حال چینش جدید خود در افغانستان است و احتمال دارد که به جریان‌های اعتراضی در این کشور بهای بیشتری بدهند. این سناریو برای آن است تا حکومت‌های دینی در منطقه مورد هدف قرار بگیرد و می‌تواند شامل ایران، عراق و حتی پاکستان و سایر کشورها شود. باید به این نکته اشاره شود که نقش پاکستان هم در پرونده افغانستان تا به این جای کار مفید و موثر واقع نشده است؛ چراکه حتی استفاده از لفظ «دولت فراگیر» برای طالبان و وضعیت فعلی افغانستان اشتباه بود. اینکه طالبانِ پاکستان هم در حال همسو شدن با دولت اسلام‌آباد است، می‌تواند اوضاع را به گونه‌ای جلو ببرد که بدون شک خروجی آن یک معادله خطرناک خواهد بود و این وضعیت باعث می‌شود تا دود بحران فعلی به چشم اسلام‌آباد هم برود.
ظهره‌وند افزود: معتقدم که طرف‌های درگیر در پرونده افغانستان (از آمریکا گرفته تا طالبان) صداقت ندارند و هر کدام سناریوی خاص خود را دنبال می‌کنند و به همین دلیل است که وضعیت پیچیده‌تر خواهد شد. این وضعیت موجب شده تا چین و روسیه هم به طالبان کمک نکنند و در نهایت صرفاً مردم افغانستان هستند که قربانی این مجادله‌های سیاسی و امنیتی می‌شوند. متاسفانه در افغانستان یک صدای ملی یا جریان ملی وجود ندارد که بتواند اوضاع را به درستی در دست بگیرد و مدیریت کند. آمریکا طی دو دهه اخیر تمام جریان‌های سیاسی و فکری افغانستان را از بین برد و هیچ جایگزینی هم برای آنها باقی نگذاشت. به همین دلیل اساساً روند دولت‌سازی در افغانستان به بن‌بست خطرناکی رسیده و طالبان هم هیچ چاره‌ای جز نظاره کردن وضعیت فعلی ندارد.
وی در پایان خاطرنشان کرد: طالبان به خوبی می‌داند که آمریکایی‌ها با اقدام اخیرشان در خصوص ارسال کمک‌ها به رقم ۲۸۰ میلیون دلار به صورت واضح به طالبان توهین کردند و با این کار آنها را از رسمیت انداختند. بر همین اساس ایالات متحده در بحران افغانستان حتی به طالبان هم رحم نکرد و آنها را به سُخره گرفته است. به همین دلیل معتقدم تزریق این ارقام دردی را دوا نمی‌کند و اگر ایالات متحده و اروپایی‌ها دلش برای افغان‌ها می‌سوخت باید یک صندوق بین‌المللی با ارقام مشخص درست می‌کردند تا اولا به قول خودشان مبالغ مذکور به دست طالبان نیفتد و در وهله دوم بتوانند از بحران انسانی پیش آمده در افغانستان جلوگیری کند. به انضمام اینکه روند کمک‌ها بسیار زمان‌بر است و اینگونه تزریق‌های مالی نمی‌تواند مانع از تعمیق بحران در افغانستان شود.
