صرع درمان می شود؟ علائم آن چیست؟!

صرع یک ​​اختلال مزمن است که باعث تشنج های غیرقابل تحریک و مکرر می شود. تشنج عبارت است از هجوم ناگهانی فعالیت الکتریکی در مغز. دو نوع اصلی تشنج وجود دارد. تشنج عمومی کل مغز را تحت تاثیر قرار می دهد. تشنج‌های کانونی یا جزئی، فقط یک قسمت از مغز را تحت تأثیر قرار می‌دهند. تشنج خفیف ممکن است به سختی قابل تشخیص باشد. ممکن است چند ثانیه طول بکشد که در طی آن شما فاقد آگاهی باشید. برای دریافت اطلاعات بیشتر در مورد این بیماری و آمبولانس خصوصی با ما تماس گرفته و روی آمبولانس خصوصی کلیک کنید.

تشنج شدیدتر می تواند باعث اسپاسم و انقباضات غیرقابل کنترل عضلانی شود و می تواند از چند ثانیه تا چند دقیقه طول بکشد. در طول تشنج شدیدتر، برخی از افراد گیج می شوند یا هوشیاری خود را از دست می دهند. پس از آن ممکن است هیچ خاطره ای از وقوع آن نداشته باشید.

دلایل مختلفی وجود دارد که ممکن است تشنج داشته باشید. این شامل:

• تب شدید
• ضربه به سر
• قند خون بسیار پایین
• ترک الکل

صرع یک ​​اختلال عصبی نسبتاً شایع است که 65 میلیون نفر را در سراسر جهان تحت تأثیر قرار می دهد. در ایالات متحده، حدود 3 میلیون نفر را تحت تاثیر قرار می دهد. هر کسی ممکن است به صرع مبتلا شود، اما در کودکان خردسال و بزرگسالان مسن‌تر شایع‌تر است. در مردان کمی بیشتر از زنان رخ می دهد. هیچ درمانی برای صرع وجود ندارد، اما این اختلال را می توان با داروها و استراتژی های دیگر مدیریت کرد.

علائم صرع چیست؟

تشنج علامت اصلی صرع است. علائم در افراد مختلف و با توجه به نوع تشنج متفاوت است.

تشنج کانونی (جزئی)

یک تشنج جزئی ساده شامل از دست دادن هوشیاری نیست. علائم عبارتند از:

• تغییرات در حس چشایی، بویایی، بینایی، شنوایی یا لامسه
• سرگیجه
• سوزن سوزن شدن و انقباض اندام ها

تشنج جزئی پیچیده شامل از دست دادن هوشیاری یا هوشیاری است. علائم دیگر عبارتند از:

• خیره خیره
• عدم پاسخگویی
• انجام حرکات تکراری
• تشنج عمومی

تشنج عمومی کل مغز را درگیر می کند. شش نوع وجود دارد:

تشنج‌های غیبت، که قبلا «تشنج کوچک کوچک» نامیده می‌شد، باعث خیره شدن خالی می‌شود. این نوع تشنج همچنین ممکن است باعث حرکات تکراری مانند زدن لب یا پلک زدن شود. همچنین معمولاً آگاهی کوتاه مدت از دست می‌رود.

تشنج تونیک باعث سفتی عضلات می شود. تشنج آتونیک منجر به از دست دادن کنترل عضلانی می شود و می تواند باعث زمین خوردن ناگهانی شما شود. تشنج کلونیک با حرکات ماهیچه ای مکرر و ناگهانی صورت، گردن و بازوها مشخص می شود. تشنج های میوکلونیک باعث انقباض سریع خود به خودی دست ها و پاها می شود.

تشنج های تونیک-کلونیک در گذشته "تشنج بزرگ" نامیده می شد. علائم عبارتند از:

• سفت شدن بدن
• تکان دادن
• از دست دادن کنترل مثانه یا روده
• گاز گرفتن زبان
• از دست دادن هوشیاری

پس از تشنج، ممکن است به یاد نداشته باشید که یک تشنج داشته اید یا ممکن است برای چند ساعت کمی احساس بیماری کنید.

چه چیزی باعث تشنج صرع می شود؟

برخی از افراد قادر به شناسایی چیزها یا موقعیت هایی هستند که می تواند باعث تشنج شود.

چند مورد از رایج ترین محرک های گزارش شده عبارتند از:

• کمبود خواب
• بیماری یا تب
• فشار
• چراغ های روشن، چراغ های چشمک زن، یا الگوها
• کافئین، الکل، داروها یا مواد مخدر
• حذف وعده های غذایی، پرخوری یا مواد غذایی خاص

شناسایی محرک ها همیشه آسان نیست. یک اتفاق همیشه به این معنی نیست که چیزی محرک است. اغلب ترکیبی از عواملی است که باعث تشنج می شود.

یک راه خوب برای یافتن محرک‌ها، نگه‌داشتن یک دفترچه خاطرات تشنجی است. بعد از هر تشنج به نکات زیر توجه کنید:

• روز و ساعت
• در چه فعالیتی بودید
• آنچه در اطراف شما اتفاق می افتاد
• مناظر، بوها یا صداهای غیرمعمول
• عوامل استرس زا غیر معمول
• چه چیزی می خوردید یا چه مدت از نخوردن شما گذشته است
• میزان خستگی شما و اینکه شب قبل چقدر خوب خوابیده اید

همچنین می توانید از دفترچه ی تشنج خود برای تعیین اینکه آیا داروهایتان موثر هستند یا خیر استفاده کنید. توجه داشته باشید که دقیقاً قبل و بعد از تشنج چه احساسی داشتید و هر گونه عوارض جانبی.

هنگام مراجعه به پزشک، ژورنال را با خود همراه داشته باشید. ممکن است در تنظیم داروهای شما یا بررسی سایر درمان ها مفید باشد.

آیا صرع ارثی است؟

ممکن است 500 ژن مرتبط با صرع وجود داشته باشد. ژنتیک همچنین ممکن است یک "آستانه تشنج" طبیعی را برای شما فراهم کند. اگر آستانه تشنج کم را به ارث ببرید، در برابر محرک‌های تشنج آسیب‌پذیرتر هستید. آستانه بالاتر به این معنی است که احتمال کمتری برای تشنج دارید.

صرع گاهی در خانواده ها دیده می شود. با این حال، خطر ارث بردن این بیماری نسبتاً کم است. اکثر والدین مبتلا به صرع، فرزندان مبتلا به صرع ندارند.

به طور کلی، خطر ابتلا به صرع در سن 20 سالگی حدود 1 درصد یا از هر 100 نفر یک نفر است. اگر والدینی دارید که به دلیل ژنتیکی مبتلا به صرع هستند، خطر ابتلا به آن بین 2 تا 5 درصد افزایش می یابد.

اگر والدین شما به دلیل دیگری مانند سکته مغزی یا آسیب مغزی به صرع مبتلا شده اند، بر شانس شما برای ابتلا به صرع تأثیری ندارد. برخی از شرایط نادر، مانند توبروس اسکلروزیس و نوروفیبروماتوز، می توانند باعث تشنج شوند. اینها شرایطی است که می تواند در خانواده ها وجود داشته باشد.

صرع بر توانایی شما برای بچه دار شدن تأثیر نمی گذارد. اما برخی از داروهای صرع می توانند بر جنین شما تأثیر بگذارند. مصرف داروهای خود را قطع نکنید، اما قبل از بارداری یا به محض اینکه متوجه شدید باردار هستید با پزشک خود صحبت کنید.

چه چیزی باعث صرع می شود؟

برای 6 نفر از هر 10 نفر مبتلا به صرع، نمی توان علت آن را مشخص کرد. موارد مختلفی می تواند منجر به تشنج شود.

علل احتمالی عبارتند از:

• آسیب تروماتیک مغز
• اسکار روی مغز پس از آسیب مغزی (صرع پس از سانحه)
• بیماری جدی یا تب بسیار بالا
• سکته مغزی که علت اصلی صرع در افراد بالای 35 سال است
• سایر بیماری های عروقی
• کمبود اکسیژن به مغز
• تومور مغزی یا کیست
• زوال عقل یا بیماری آلزایمر
• مصرف مواد مخدر توسط مادر، آسیب قبل از تولد، ناهنجاری مغزی یا کمبود اکسیژن در بدو تولد
• بیماری های عفونی مانند ایدز و مننژیت
• اختلالات ژنتیکی یا رشدی یا بیماری های عصبی

وراثت در برخی از انواع صرع نقش دارد. در جمعیت عمومی، 1 درصد احتمال ابتلا به صرع قبل از 20 سالگی وجود دارد. اگر والدینی دارید که صرع با ژنتیک مرتبط است، خطر ابتلا به آن را تا 2 تا 5 درصد افزایش می دهد.

ژنتیک همچنین ممکن است برخی افراد را مستعد ابتلا به تشنج ناشی از محرک های محیطی کند.

صرع می تواند در هر سنی ایجاد شود. تشخیص معمولا در اوایل دوران کودکی یا بعد از 60 سالگی رخ می دهد.