حرفه ایی یا آماتور- علمی یا دیمی!

ایلنا: از المپیک 1992 بارسلون تا همین بازیهای آسیایی جاکارتا اگر به مراسم رژه کاروان ایران نگاه کنید یک تعداد افراد ثابت را در اغلب ادوار المپیک و اسیایی و پاراآسیایی و ...پیشاپیش کاروان کشورمان خواهید دید.

شاید مثل سیدنصرالله سجادی و محمدرضا دهخدا و علی اصغر رحیمی کمی چهره ها مسن تر شده باشند  ولی همواره همین تعداد به اضافه چند نفر دیگر که پشت صحنه هستند سردمدار ورزش ما در بخش علمی و عملی بوده و هستند.

همین دوره بازیهای آسیایی سجادی هیچ سمت و عنوانی در کمیته و وزارت نداشت اما باز هم سرپرست کاروان انتخاب شد تا از تجربیاتش برای کاهش اشتباهات کاروان استفاده شود اما چند اشتباه فاحش در دهکده و خارج از دهکده رخ داد که مستقیم به مدیریت ارتباط دارد و این نشان می دهد ما هرگزنه از گذشست روزگار درسی گرفته ایم و نه از پند آموزگار!

وقتی از علمی شدن و حرفه ایی شدن ورزش حرف می زنیم نباید تصورکنیم که هرمکدام از ورزشی های ما اعم از رییس و مربی و سرپرست نفری یک کتاب قانون در دست داشته باشند  و بر  مبنای آن در جاده علمی حرکت می کنند.

علم بر مبنای تجربه بدست می آید و اگر بنا باشد تجربیات دوره گذشته بازیهای آسیایی را در ایندوره بکار نبندیم که از همان راه رفتن خودمان هم افتاده ایم.

بناچار باید اذعان کنیم  هرجا دیمی کار کرده ایم موفق تر از علمی شدن بوده ایم.

علم ورزش به این می خندد که نامدار ترین ورزشکار ایران و جهان و بانوی اول ورزش جهان در سال 2015 زمان انجام مسابقه اش را نداند و برود برای غذا خوردن یا به قولی دستشویی و تجدید قوا کردن.

زهرا نعمتی را بی ملاحظه گی و نداشتن تعهد از سوی مدیریت کاروان و ریاست فدراسیون حذف کرد نه نایب رییس بانوان یا اسکتبار جهانی! و ناهار خوردن و دستشویی رفتن.

المپیک 92 بارسلون رضا سیم خواه در یک قدمی مدال سبک وزن فرنگی بود که بدلیل 200 گرم اضافه وزن حذف شد و کشتی این اعجوبه مازنی کشتی فرنگی جهان هم بر اثر یک سومدیریت تمام شد.

المپیک آتلانتا اصغر کاظمی بوکسور ما بدون دستکش رفت روی رینگ و هرچه داوران صبر کردند تا جناب مربی وی بیاید و دستکش بیاورد نبود که نبود و معلوم نشد که چرا نبود و این صحنه سالها به عنوان سیک طنز درجه اول از تلویزیون های جهان پخش می شد.

همینطور بیاییم جلو که در هر دوره یک دسته گل به آب داده ایم (تازه بسیاری از موارد تا قبل از توسعه تنکولوژی اینترنت و سرعت انقال اخبار در همان دهکده بسته می شد و بیرون نمی آمد ) آدسته گلهایی از نوع واقعا خنده دار و گریه دارش ولی عجیب که این اشتباهات لیست نشده و در اختیار سرپرست کاروان جاکارتا که خود همواره سرپرست بوده قرار نگرفته تا یک قهرمان و سرپرست و سرمربی او ساعت مسابقه را فراموش نکند و یکی دستکش و کلاهش را.

جناب رییس فدراسیون تیروکمان بجای اینکه با خبرنگاران درگیر شود و به آنها وعده پاداش بدهد که خبر را مخابره نکنند آیا بهتر بود سرپرست یا مدیر فنی تیم تیر و کمان را مامور می کرد تا این امور را به صورت لحظه ایی چک کند؟

درآسیایی اینچوان بنده بودم و از این خودروهای 4 نفره برقی درون دهکده بازیها حرکت می کرد و 7 کیلومترهم  سرعت داشت و درنهایت دقت هم بود ولی 3 دختر کارته کای ما براثر سوء مدیریت با همین ماشین های برقی چپ کردند و یکی از دختران چنان ضربه دید که نزدیک بود ضربه مغزی شود ولی در نهایت از ورزش و مدال دور افتاد و این چیزی جز ورزش و مدیریت دیمی ورزش ماست.

تیم فوتبال امید را سپرده ایم دست یکی از نامداران فوتبالمان بنام حمید استیلی و مربی خوبی بنام کرانچار.

بازیکن جوانی بنام اسدی در تهران هم شیطنتی هایی میکند ولی جلو او را نمی گیرند تا شب بازی با کره براثر افتضاحی که در دهکده ساعت 3 نیمه شب ببار می آورد و آنهم در فضای مجازی از دوست دخترش به آن صورت در ابعادی گسترده عذر خواهی می کند و همان موقع آهم قای استیلی حکم اخراج او را می زنند.

هنوز اسدی به تهران نرسیده تیم ملی هم حذف می شود تا خیال همه راحت شود و از استیلی با تجربه دو تا سوال داریم. آیا شکست مصلحتی تیم ملی به میانمار تخلف کمی بود که شما مرتکب شدید و خواستید با حذف اسدی جوان آب رفته را به جوی برگردانید که نشد و نگرفت فقط آبروی جوانی رفت و این جوان که می توانست مهدوی کیا باشد چه بسا راه فلان بازیکن دهه 60 ما را برود و شما راه دوم را بپایش بستید .

در اینچون کره هم 4 سال پیش سرپرست تیم در راهرو ورزشگاه به سوی یکی از دختران والنتییر (یا داوطلبین) یورش می برد غافل از اینکه دوربین های مدار بسته مستقیم دارد این صحنه را می گیرد و او هم از دهکده توسط پلیس کره اخراج می شود و در تیتر اول رسانه های کره ای همان ابتدای کار واقع می شویم.

ورزش ما علمی که نشده هیچ از دیمی هم افتاده ایم.

شما بگو همین الان کاروان ایران بجای چین در صدر قرار گرفته که فرضی محال نیست اما آیا با این اتفاقات  باید به خود ببالیم و واقعا وجدانی راضی داریم؟!

آیا آدم شدن ورزشکاران را در دستورکار داریم.

به قول زنده یاد دهداری که می گفت ما اگر هنر کنیم با چشم پوشی بر برخی خطاهای ورزشکاران آنها را به سوی آدمیت خویش سوق دهیم هنر کرده ایم وگرنه قهرمانی و مدال را می توان با تمرین و کار خوب و درست کسب کرد.

متاسفانه ورشکاری که برایمان مدال می آورد اگر هر خطایی هم انجام دهد چشم بر خطایش می بندیم ، نمونه اش احسان حدادی نایب قهرمان المپیک لندن بود که بعد از آن مدال چنان به حاشیه رفت که در المپیک ریو نمی توانست وارد ایران شود! و از آمریکا به برزیل آمد و توریستی چرخی زد و هیجدهم شد و از آنجا هم رفت به امریکا ولی پرونده اش هنوزهم باز است و بازهم در همین بازیهای جاکارتا او را چشم بسته دعوت کردیم.

چرا براحتی پا بر روی اصول و اخلاقیات می گذاریم؟

بخاطر اینکه مدال برای رییس ورزش و رییس کمیته المپیک و رییس فدراسیون مایه ماندگاری و ثبات است و دیگر موارد اصلا بحساب نمی آید.

بیاییم تکلیف خودمان را روشن کنیم.

حرفه ایی یا آماتور- علمی یا دیمی!

فکر می کنم جواب را همه می دادنند.

دیمی... تعدادی مدال سنتی در برخی رشته ها به طور سنتی از ابتدا در بازیهای آسیایی داشتیه ام و الان هم داریم و در المپیک ها هم دایره مدالها کوچک تر و محدودتر است چون ما هیچگاه  در ورزش شایسته سالاری مدیریتی نداشته ایم و نداریم و تا باشد در بر همین پاشنه می چرخد.

پس لطفا شعارهای تکراری مثل حجاب بانوی ایرانی چشم ها را خیره کرد یا میزبان از میزبانی خود فقط علیه ما سوء استفاده کرد و از این حرفها را کنار بزنیم هرچند یک ماه دیگر این تب و التهاب هم می خوابد و روز از نو و روزی از نو.

*سیدرضافیض آبادی