نمی‌فروشیم؛ قیمت هم نداریم

سه راه امین حضور، بورس لوازم خانگی که تا همین چندوقت پیش یکی از پر ترددترین و شلوغ‌ترین محل‌های تهران به شمار می‌رفت و کوچه‌ها و خیابان‌های اصلی و فرعی‌اش به غیر از ماشین و عابر پر از کاگران حمل بار با چرخ‌دستی های کوچک و بزرگ بود، حالا به بازار سوت و کوری تبدیل شده که دیگر کمتر شاهد جابجا شدن بار و این طرف و آن طرف رفتن این کارگران هستیم.

البته در نگاه اول همه چیز طبیعی به نظر می‌رسد و کرکره‌ای پایین و ویترینی خالی نیست اما به مغازه‌ها و نمایندگی‌های رسمی که مراجعه می‌کنی، تا دلت بخواهد "نداریم، نمی‌فروشیم، موجود نیست و چند هفته ای صبر کن" از فروشندگان می‌شنوی.

یکی از این مغازه ها که تقریبا همه برندها را در مغازه اش می‌فروخت، پس از این که خودم را معرفی کردم، انگار گوشی برای شنیدن و جایی برای درد دل کردن پیدا کرد و حرفش را از اینجا آغاز کرد که اینجا هیچ برندی در امان کامل نیست و همه درگیر مسائل و مشکلات ارزی و تحریم‌های جدید شده‌اند. البته من که لوازم خانگی کوچک و بیشتر لوازم آشپزخانه دارم، مشکل چندانی ندارم و تنها "بوش" با کمبود کالا مواجه شده و بقیه برندها مانند "فیلیپس، براون، کنوود، تفال و ..." در این نوع از لوازم خانگی مشکلی ندارند.

وی ادامه می‌دهد: قبلا کارخانجات تولیدکننده و شرکت های واردکننده کالاهای خود را به صورت اعتباری در اختیار بنکداران و فروشندگان قرار می دادند اما الان کالاهای خود را به صورت نقدی و یا مدت بسیار کم به فروش می‌رسانند.

بعد از اینکه از او پرسیدم اگر کمبودی در این حوزه وجود ندارد چرا این کالاها هم مانند دیگر لوازم خانگی با افزایش قیمت بی رویه مواجه شده‌اند؟ شور و هیجانش برای توضیح دادن بیشتر می‌شود و می‌گوید ما فروشنده‌ها مقصر نیستیم، وقتی دلار هشت هزار تومان می‌شود و از فردا خبری نداریم،چه انتظاری از فروشنده دارید؟ علاوه بر این با همان نرخ دلار کالاهای مورد نیاز این بازار وارد شده و با این شرایط طبیعی است که گرانی و افزایش قیمت داشته باشیم.

پس از این مغازه سری به نمایندگی "بوش" زدم تا ببینم تنها کمبود و مشکل آن‌ها در زمینه لوازم خانگی کوچک و آشپزخانه است یا نه، مردی جوان که مسئول فروش این نمایندگی بود با اکراه و کمی ترس جواب من را داد و اینگونه سر صحبتش باز شد که جنس هست اما کم است و در این شرایط نمی‌توانیم وعده سر خرمن به مشتری بدهیم، توجه من را با این جمله که "یخچال فریزهای "بوش" در برخی مدل‌‌ها نیست"، به یخچال فریزهایی جلب کرد که روی آنها نوشته شده بود "موجود نیست". از او پرسیدم همین‌هایی که در مغازه داری را نمی‌فروشی، گفت چرا اما مشتری روی آن ها خط و خشی می‌بیند و کالاهای تر و تمیزتر می‌خواهد اما اگر کسی درخواست کند به او می‌فروشیم.

کاسب دیگری که برندهای ال جی، سامسونگ و هیتاچی می‌فروخت، گفت: هیچ کدام از این برندها بدون مشکل نیستند و همه‌شان با افزایش نسبی قیمت مواجه شدند و به عنوان مثال یک یخچال فریز ال جی از هفته گذشته تا امروز حدود 200 تا 400 هزار تومان بسته به مدل‌های مختلف گران‌تر شده است یا آنکه به عنوان مثال یک ظرف‌شویی ال جی با گارانتی اصلی که قیمتی حدود سه میلیون و 800 هزار تومان در بازار دارد، موجود نیست و اگر بخواهی از طریق دیگری آن را تهیه کنی پنج میلیون و 500 هزار تومان قیمت پیدا می‌کند.

فروشنده دیگری که در کنارش ایستاده بود گفت: امروز تنها اجناس قاچاق یا رسمی که از مرزهای جنوبی کشور می‌آیند وضعیت مناسبی دارند و می‌توانی با مشکل کمتری آن را خریداری کنی اما بقیه اوضاعشان روز به روز بدتر می‌شود.

به نمایندگی سامسونگ که رفتم، حاضر به صحبت کردن نشدند و فروشنده تنها گفت که هیچ مشکلی نداریم ولی نمی‌توانم بیشتر از این با شما حرف بزنم . اما شرایط در دیگر مغازه‌ها و حتی نمایندگی‌های کوچک‌تر سامسونگ متفاوت بود. برخی می گفتند ما مثل قدیم راحت نمی‌توانیم به هر میزان می‌خواهیم خرید کنیم چرا که شرکت سام تنها در قبال ثبت سفارش با کد ملی مشتری از کارخانه جنس به ما می‌دهد و می‌گویند برای کنترل بازار از احتکار کالا حتی پس از فروش، پیگیر نصب کالا هم می‌شویم.

در مجموع بیشتر فروشگاه‌ها معتقد بودند با شرایط ایجاد شده در بازار، در مقایسه با سایرین وضعیت سامسونگ از بقیه برندها بهتر است چرا که موجودی بیشتری دارد و کمتر با افزایش قیمت مواجه شده است.

به نمایندگی ال جی هم سری زدم، اما این‌بار به عنوان مشتری از او سوال پرسیدم؛ که فروشنده و کارمند این نمایندگی گفت: باید تا یکی دو هفته صبر کنی چون جنس‌های این مغازه فروشی نیست و بار و انباری نداریم که جایگزین آن‌ها کنیم ولی اینطور که گفته‌اند جنس در گمرک هست و با اقداماتی که شرکت انجام داده قرار است تا یکی دو هفته دیگر به بازار تزریق شود.

فروشگاه‌های اسنوا و دوو که متعلق به گروه انتخاب است و هنوز پوسترهای جشنواره جایزه میلیاردی اسنوا و شب‌های 50 میلیونی دوو بر دیوارهای فروشگاه‌هایشان خود نمایی می‌کند، با قفسه‌ها و استندهای خالی از جنس، فضای تحریم را به تصویر کشیده‌اند.

فروشنده‌ها بی‌رمق و بی‌حوصله، مثل یک متن از پیش ضبط شده به هر خریداری که وارد می‌شود می گویند" موجود نداریم. با این شرایط معلوم نیست کی تامین می‌شود".

بقیه برندها هم از "بکو" ترکیه‌ای تا "زیگما"ی ایتالیایی هم از غافله سایر برندها عقب نمانده و آنها هم اینگونه عنوان می‌کنند که موجودی بیشتر اجناسشان صفر است...

اما در آخر کار، بیشتر از همه حرف‌های کارگری در ذهنم می‌ماند که می‌گفت برادر من کنار یکی از انبارهای بزرگ لوازم خانگی مغازه دارد و بارها آن را دیده است، توزیع کنندگان عمده سوء استفاده می‌کنند و اینقدر هم که می‌گویند بازار وضعیت حادی ندارد و این انبارها پر از لوازم خانگی است اما نمی‌فروشند چرا که می‌ترسند نرخ ارز بالاتر برود و آن‌ها مجبور شوند کالاهای فروخته‌شده شان را با پرداخت قیمت بالاتری جایگزین کنند.