تردید شرکت‌های ایرانی برای ورود به پروژه‌های ریسک پذیر نفتی
پدیدار گفت: شرکت‌های خارجی در میادینی که ریسک بالایی دارند وارد می‌شوند اما داخلی‌ها با این شرکت‌ها شریک نمی‌شوند.
رضا پدیدار رئیس انجمن سازندگان صنعت نفت در گفت‌و‌گو با خبرنگار ایلنا در خصوص استفاده از ظرفیت داخلی در پروژه‌هایی که توسعه آن‌ها به خارجی‌ها واگذار می‌شود، گفت: در شورای سیاست گذاری تکالیف قانونی برای وزارت نفت مشخص کرده که چقدر از ظرفیت داخلی استفاده شود و شرکت‌ها موظف هستند که مطابق آن عمل کنند.
وی افزود: در نشست‌های تخصصی با مقامات وزارت نفت تکلیف قانون حداکثر استفاده از توان داخل و مواد ۴ و ۵ قانون فضای کسب و کار مشخص شده و در برنامه وزارت نفت و کمیته بازنگری در قراردهای نفتی ملحوظ و اعلام شده که شرکت ملی نفت ایران برای واگذاری پروژه‌ها کارفرما خواهد بود.
پدیدار تصریح کرد: طرف قرارداد که در بخش بالادستی اصطلاحا به آن E&P (اکتشاف و تولید) گفته می‌شود باید شرکت‌های ایرانی اعم از تولیدکننده سازنده و مشاور را شناسایی و به طرف خارجی معرفی کند طرف خارجی نیز باید قرارداد مشارکت مبادله کند وقرارداد خودش را با طرف خارجی به کار فرما می‌دهد که بتواند در مناقصه حضور پیدا کند.
وی اظهار داشت: روش دیگری که در اجرای طرح‌های EPC انجام می‌شود مدل شرکت خدمات نفتی یعنی OIL SERVICE COMPANY است و در این مدل قراردادی اگر شرکت خدماتی نیز بخواهند استفاده کنند باید با یک شرکت ایرانی جوینت شود و به کارفرما اعلام کند تا در مناقصه شرکت کند.
رئیس انجمن سازندگان صنعت نفت همچنین گفت: تعیین صلاحیت حرفه‌ای شرکت‌هایی که E&P باشند و یا بصورت EPC و پیمانکاری باشند باید با نظارت بخش خصوصی باشد.
وی ادامه داد: تمام میادینی که اکتشاف شده و عمر میدان از نیمه گذشته در صورت واگذاری الزام استفاده از ظرفیت داخلی را دارند منتها این الزام در شرایطی است که طرف خارجی ریسک می‌کند چون عمر میدان از نیمه گذشته و در نیمه باقیمانده ضریب برداشت پایین می‌آید مگر اینکه تزریق گاز داشته باشیم اینجاست ریسک برای شرکت پیمانکار خارجی بالا‌تر می‌رود و چون میزان برداشت اگر ۱۰۰ هزار بشکه در روز باشد ممکن است که چاه این میزان را ندهد که در این حالت قابل مذاکره می‌شود.
پدیدار اظهار داشت: در میادینی که سرمایه گذار ابتدا وارد و سرمایه گذاری می‌کند بر اساس لرزه نگاری که انجام شده حاضر به ورود می‌شود که در این صورت ضریب ریسک پایین می‌آید البته الزام استفاده از ظرفیت داخل را هم دارد و قانون نیز تعیین تکلیف کرده است.
وی گفت: وقتی کار به مرحله‌ای که در رتبه دوم و سوم قرار دارد کشیده می‌شود یعنی روی بخشی از آن عملیات انجام شده ریسک کار بالا می‌رود و شریک داخلی ریسک ورود را نمی‌پذیرد.
پدیدار یادآور شد: شرکت‌های خارجی در میادینی که ریسک بالایی دارند وارد می‌شوند اما داخلی‌ها با این شرکت‌ها شریک نمی‌شوند، ریسک در پروژه‌های دست دوم را کسانی قبول می‌کنند که تمام اختیار پروژه را داشته باشند هرچند که خارجی الزام دارد که جوینت داخلی داشته باشد.