1600 نفر از5000 ناشنوای استان اردبیل تحت پوشش بهزیستی هستند
به نظر می‌رسد تلقی مسئولان مرتبط از بهبود سطح زندگی اجتماعی و کیفیت زندگی فردی، چیزی جز بهبود مهارت‌های ارتباطی باشد و حالا در همهمه موج جدید غربالگری و پیوند حلزون، باز عده دیگری فراموش شده‌اند.
به گزارش ایلنا، واژه «معلولان» را که در موتورهای جستجوی اینترنتی وارد کنید، با مرور نتایج، بالاخره بعد از چند صفحه به واژه «ناشنوایان» می‌رسید.
هرچند اطلاعات زیادی دست گیرتان نشده، اما شاید همین وضعیت عمومی ناشنوایان را کمی برایتان آشکار کند.
هرچند که در مجموع شرایط زندگی معلولان در جامعه ما با وضعیت قابل قبول فاصله قابل توجهی دارد، با این حال صحبت از رسیدگی به امکانات تردد معلولان حرکتی در سطح شهر، امکانات جدید توانبخشی برای نابینایان یا بهبود وضعیت آسایشگاه‌های معلولان ذهنی همه خبرها و تلاش‌های امیدوار کننده‌ای برای ما هستند.
اما در همین میان توجه کمرنگ به ناشنوایان و بی‌عملی در این موضوع نگران کننده است؛ گویی برای ناشنوایان، همه چیز همچون زندگی‌شان در سکوت می‌گذرد.
آنچه در خبرها در مورد ناشنوایان استان اردبیل بیشتر می‌شنویم درباره فعالیت‌های ورزشی‌ست.
هرچند نباید از افتخارات ورزشی آنها چشم پوشید، اما سوال اینجاست که آیا فعالیت در این حوزه، تنها کاریست که می‌توان برای کمک به آنها انجام داد؟ بهبود وضعیت زندگی ناشنوایان (اگر این بهبود را افزایش کیفیت زندگی اجتماعی فرد معلول در نظر بگیریم) ابعاد مختلفی را شامل می‌شود که فعالیت‌های جسمانی و ایجاد فرصت‌های بیشتر حضور اجتماعی، شاید ابتدایی‌ترین آنها باشد.
آنچه فرد معلول را متمایز و نیازمند توانمندسازی می‌کند، کم‌توانی او در برقراری ارتباط با محیط اطرافش است.
بنابراین اولویت سازمان‌های مسئول باید رفع یا کاهش این کم‌توانی باشد.
اگر معلولیت قابل معالجه باشد بدون شک اولویت با تسهیل درمان است، اما اگر معلولیت همراه همیشگی بیمار است، باید برای تسهیل شرایط زندگی آنها، با فراهم آوردن امکانات لازم برای یک یک زندگی عادی، تلاش کرد.
طبق آخرین آمار ارائه شده پنج هزار ناشنوا در استان اردبیل وجود دارد که یک هزار و 600 نفر آنها تحت خدمات بهزیستی قرار گرفته‌اند.
به گفته مدیرکل بهزیستی استان اردبیل، «رویکرد این سازمان پیشگیری‌ست»؛ ۱۵ هزار کودک زیر دو ماه غربالگری شده‌اند که هدف از آن شناسایی، تشخیص و مداخله و درمان به وسیله کاشت حلزون یا سمعک است.
رضازاده، دکترای شنوایی شناسی، در مورد کاشت حلزونی در استان می‌گوید : «در زمینه تشخیص کم‌شنوایی اردبیل بسیار پیشرفته است اما هنوز کاشت حلزون در استان انجام نمی‌شود».
وی افزود: «آمار کم‌شنوایی در استان بالاتر از میزان آن در کشور است» و همچنین اشاره کرد که برای پیشگیری، علاوه بر جلوگیری از ازدواج‌های فامیلی، آزمایش‌های مخصوص قبل از ازدواج برای تشخیص امکان کم‌شنوایی فرزند باید انجام شود.
پس از رونق گرفتن کاشت حلزون اکنون بسیاری از کودکان با پیگیری مراکز آموزشی می‌توانند وارد مدرسه‌های عادی شوند و مهارت‌های اجتماعی را به راحتی بیاموزند.
اما عده‌ای این شانس را در کودکی به دست نیاورده‌اند و هرچند از سمعک استفاده می‌کنند اما قادر به تکلم نیستند؛ زیرا، ۹۰ درصد توانایی گفتاری از طریق شنیدن به دست می‌آید.
برای ملاقات با کم‌شنوایان به مراسمی که به مناسبت هفته جهانی کم‌شنوایان و ناشنوایان برگزار شد رفتیم و سعی کردیم با چند نفر از آنها گفت‌وگو کنیم. از سمعک استفاده نمی‌کردند و رابط هم نداشتند. به همین دلیل کمی روی کاغذ با هم گفت‌وگو کردیم. بیشتر سراغ ورزش رفته بودند و وقتی می‌پرسیدم روزتان را چطور می‌گذرانید شانه بالا می‌انداختند و می‌خندیدند.
از دکتر رضازاده پرسیدم چرا از سمعکشان استفاده نمی‌کنند و او دلیلش را عادت نکردن می‌دانست. به راحتی با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کردند؛ می‌گفتند و می‌خندیدند، اما انگار به ما هم عادت نداشتند.