درس‌هایی که از مریم میرزاخانی می‌توان آموخت
احمد مسجدجامعی در یادداشتی به درس هایی پرداخته که می‌توان از زندگی مریم میرزاخانی اموخت.
به گزارش ایلنا، متن یادداشت احمد مسجدجامعی به این شرح است:
درگذشت استاد دکتر مریم میرزاخانی که از برندگان مدال جهانی فیلدز- بالاترین جایزه‌ی جهانی ریاضیات - بود و تنها زن و تنها ایرانی دریافت‌کننده‌ی این جایزه نیز بود در چهل سالگی چنان باعث اندوه عمومی در هموطنان عزیزمان شده است که کسی نمی‌داند صاحب عزا کدام است و تسلیت گوینده کدام. البته پدر، مادر، برادران، همسر و فرزند او جایگاهی متفاوت دارند اما پس از آن‌ها شاید همه و هر کس به سهم خود از فقدان او اندوهگین باشد.
چنان که شنیده‌ایم پژوهش‌های او در زمینه‌هایی آن قدر تخصصی از ریاضیات متمرکز بود که شاید تنها چند ده نفر در جهان بتوانند با دقت بدانند که او چه کرده است، از این منظر در نگاه نخست عجیب است که این همه همدلی از تک تک مردم در این واقعه‌ی دردناک می‌بینیم، اما بیشتر که دقت کنیم، می‌بینیم هر چند مهمترین بخش‌های زندگی او و افتخارات او همه از جنس علم و برای مردم عادی دور از دسترس و درک بودند، اما در حاشیه‌های زندگی او نیز چیزهای زیبای بسیاری یافت می‌شود که می‌توان از آن‌ها درس آموخت.
یکی از درس‌هایی که می‌توان از او آموخت این است که بالاترین رتبه‌ی علمی جهان را در سن زیر چهل سال در شرایطی به دست آورد که هم مادر بود و با همسر و فرزند خود زندگی‌ای زیبا و مادرانه و همسرانه داشت و هم مدت مدیدی بود که در جدال با سرطان بود. این روحیه که با این همه کار و این همه نامرادی دست از تلاش نکشید و کاری کرد که بسیاری از مردم آسوده‌تر و سلامت‌تر نتوانستند کنند، هم زیبا است و هم درس بزرگی است.
دوستی گفت در یکی از شبکه‌های اجتماعی صفحه‌ای از او یافته است که او گاهی یک سطر در آن می‌نوشته است. دو یادداشت را نقل کرد که شگفت‌انگیز بودند. شگفت‌انگیز از این جهت که بسیار ساده و روشن و در عین حال عمیقا انسانی هستند. یک یادداشت این بود که «رمز موفقیت تلاش است و تلاش است و تلاش» و دیگری این که «زمستان و آغاز سال نو نزدیک است به کمک همه نیازمندان بشتابیم.»
دانشمندی در بالاترین سطح جهان باشی و به جای بالیدن به نبوغت از اهمیت تلاش بگویی و به جای بی اعتنایی به جامعه‌ی پیرامونیت از قبل از آغاز زمستان به فکر نیازمندان در سال نو باشی. این‌ها الگو نیستند؟ هستند. زیبا نیستند؟ هستند. غیر قابل دسترس هستند؟ هرگز. چنین است که ما که چندان ارتباطی با کار علمی او نیز نداریم می‌توانیم این همه از هموطن بودن با او خوشحال باشیم و در از دست دادنش اندوهگین. تسلیت می‌گویم به همه‌ی مردم نازنینی که در سوگ او نشسته‌اند و تبریک می‌گویم به همان‌ها بابت بودن او در جمع هموطنانمان.
