پارک ملی«لار»، آخرین طبیعت بکر بازمانده در تهران/ محیطبانان تا کی می‌توانند مقاومت کنند؟

به گزارش خبرنگار ایلنا، پا به جاده هراز  که می‌گذاری و از تهران دور می‌شوی، کم‌کم که از تراکم آهن و دود کم می‌شود؛ از صدای دستگاه جوش، سنگ فرز ، بوق ماشین و... تنها طنینی در گوش می‌ماند و از تراکم ساختمان‌ها و ویلاهای گرانیتیِ‌نما «یونانی» و نما «رومی» کاسته می‌‌شود. بعد از «پلور»، شقایق‌ها شروع به خودنمایی می‌کنند. رد شقایق‌ها را که بگیری درست در 75 کیلومتری تهران، «لار» آغاز می‌شود.

پارک ملی لار تنها منطقه دارای قابلیت اکولوژیک تهران است که جانش هنوز از دست صنعتگران، ساختمان‌سازان، معدن‌کاران و سودجویان  به شماره نیفتاده، آسمان لار هنوز آبی است، زمین لار هنوز سبز است و اینها هیچکدام به خاطر تلاش و مشارکت ما برای محیط زیست نیست؛  بلکه همه از همت 8 محیط‌بان و فعالان محیط زیست است که شبانه روز تلاش می‌کنند تا منطقه را از دست گردشگرانی که بی‌توجه به محیط زیست در گوشه و اطراف پارک زباله می‌ریزند، شکارچیانی که نفس را از گونه‌های جانوری این منطقه شکار ممنوع می‌گیرند، صیادانی که رویای دیدن گونه در معرض انقراض قزل آلای خال قرمز را بر روی آتش دارند و عشایری که خود در دل محیط زیست زندگی می کنند، اما چرای بی رویه دام هایشان در این منطقه، محیط زیست را به خطر انداخته، حفظ کنند.

محیط‌بانان پارک ملی لار از رفتار مردم گله می کنند، یکی از آنها می گوید؛ «گاهی برخی افراد پنهانی لب رودخانه ماهیگیری می‌کنند و ماهی‌های صید شده را در زیر چادر همسرشان پنهان می‌کنند، من محیط‌بان در این شرایط چگونه می‌توانم، به آنها عتراض کنم و با تخلفشان برخورد کنم؟»

برخی مواقع نیز بروز تخلف از سوی افراد فراتر رفته و پای نهادها به میان می‌آید که مقابله با آنها صدها برابر سخت‌تر از ماهیگیریست که ماهی‌هایش را زیر چادر همسرش پنهان می‌کند، محمد هادی حیدرزاده مدیرکل حفاظت محیط زیست استان تهران در این باره می‌گوید؛ «برخی نهادها از جمله نهادهای نظامی، قسمتی از مساحت این پارک ملی را در اختیار خود گرفته‌اند، از طرفی دیگر برخی پروانه‌های چرای دام در این منطقه به اسم بانک‌ها صادر شده است، در حالی که با توجه به چرای بی‌رویه دام، باید این پروانه‌ها ساماندهی شوند و کاهش پیدا کنند.

مفهوم حفاظت دیگر معنای خودش را در دنیا از دست داده اکنون آنچه اهمیت دارد، مشارکت است که برای ما رسیدن به آن کار بسیار دشواری است.»

آموزش کلید  ورود به مشارکت است که از طریق آن می توان امیدوار بود که گردشگران، عشایر و شکارچیان آگاه شوند و رفتارهای خود را اصلاح کنند، اما آیا جلب مشارکت دستگاه‌ها و افراد مسئول نیز با آموزش رفع خواهد شد؟

حیدرزاده اظهار می‌کند: «برخی مسئولان حتی از به کار بردن اصطلاح پارک ملی لار نیز خودداری می‌کنند و برای آن از واژه دشت استفاده می‌کنند تا قوانین ویژه پارک‌های ملی شامل آن نشود .»

کوچه باغ‌های شمیران، لواسان، فشم، سرخه‌حصار و ... همه و همه بخش‌هایی از محیط زیست ارزشمند تهران بودند که به دلیل سوءمدیریت‌ها، سودجویی‌ها و روند توسعه ناپایدار به خاطره‌ای در ذهن پدر بزرگ‌ها و مادر بزرگ‌ها تبدیل شدند تا تهرانی‌های امروز  را در حسرت داشتن آب و هوا ی سالم  بگذارند.

اکنون پارک ملی «لار» تنها به جا مانده این طبیعت و تنها منبع آب شرب  فاقد آلودگی دائمی برای تهران است؛ نگذاریم که  تنها امید تهران به سرزمین ویلاهای نما یونانی تبدیل شود.

گزارش: آیسان زرفام