غفلت در ورزش قهرمانی عامل رخوت در ورزش همگانی/ ورزش تبریز به شهرداری متکی است

به گزارش ایلنا، شهرداری تبریز در بخش قهرمانی و همگانی ورزش شهر همواره پیشرو بوده و طی سال‌های اخیر توانسته سرمایه گذاری زیادی در این حوزه داشته باشد. سرمایه گذاری که نتیجه آن رشد و شکوفایی استعدادهای بومی زیادی در رشته‌های مختلف ورزشی بوده است.

شهرداری اگرچه موظف به هزینه کرد در ورزش قهرمانی نیست و به طور کلی متولی ورزش یک نهاد دیگر به نام اداره ورزش و جوانان است، اما پرداختن به ورزش همگانی، در ردیف وظایف شهرداری تعریف شده است. در این راستا اما باید به رابطه تنگاتنگ بین ورزش همگانی و ورزش قهرمانی اشاره کرد که هرگز نمی تواند جدای از یکدیگر پیش برود و اگر از یکی غفلت شود، قطعا یک جای کار خواهد لنگید. از طرفی برخی رشته های ورزشی که استعدادهای زیادی در آنها وجود دارد، فقط به حمایت از سوی شهرداری امیدوارند و چنانچه چشمه سرمایه گذاری شهرداری در این رشته ها خشک شود، قطعا جز خشکی و بی محصولی چیزی عاید ورزش تبریز نخواهد شد.

طرح‌های همگانی و پای کار آمدن عموم مردم

در بخش همگانی و عمومی، شهرداری در سال های اخیر و بخصوص در چند ماه گذشته قدم های بسیار خوب و تاثیرگذاری برداشته است. طراحی و اجرای طرح "صبح و ورزش" که به ورزش صبحگاهی و همگانی اختصاص دارد، حدود 10 هزار شهروند تبریزی را درگیر ورزش صبحگاهی کرده است و این طرح با سرعت زیادی هر روز به سمت موفقیت و اهداف از پیش تعیین شده حرکت می کند.

از طرفی طرح های دیگری همچون برگزاری المپیادهای رشته های مختلف و همایش های ورزش همگانی، تعداد زیادی از شهروندان را به رقابت در میادین و صحنه های ورزشی، هرچند به صورت غیر حرفه ای و آماتور کشانده است. مسابقات فوتسال محلات، دیگر برنامه ای بود که اخیرا از سوی شهرداری به مورد اجرا گذاشته شد و بیش از 2500 شهروند در قالب تیم هایی از محله های مختلف تبریز با دریافت البسه رایگان، در رقابت‌هایی پر هیجان به میدان رفتند.

علاوه بر موارد ذکر شده، طرح مدارس ورزش را هم می توان در ردیف برنامه های مهم شهرداری تبریز در بخش ورزش همگانی عنوان کرد که نزدیک به دو هزار ورزش آموز را در طول تابستان تحت آموزش قرار داده است. با این شرایط، شهرداری اما همچنان نگاهی ارزشی و توام با احترام و آینده نگری به خواسته های فعالان در بخش ورزش قهرمانی دارد و حمایت از تیم های فوتبال، والیبال، بسکتبال، دوچرخه سواری و چند رشته دیگر، مصداق این نگرش است.

فوتبال و نوستالژی دهه 70

در این میان اما رشته فوتبال با توجه به ثبت روزهای خاطره انگیز دهه 70 که موجب معرفی چهره های زیادی به فوتبال کشور شد و اینکه همچنان بهترین بستر برای رونمایی از چهره های بومی و جوان است، جایگاه خاصی در بین شهروندان داشته و دارد.

تیمی که رقیبی جدی برای تراکتورسازی و ماشین سازی و حتی تیم های سایر شهرها بود، برای خیلی ها یادآور خاطرات شیرین از فوتبال دهه 70 تبریز است. سالهایی که شهرداری تبریز یکی از بهترین تیم های کشور بود و البته بازیکنانی که از این تیم به تیم ملی و تیم های بزرگ باشگاهی کشور راه پیدا کردند.

شاید از دلایل اصلی که موجب شده شهرداری تبریز همچنان در رشته فوتبال تیمداری کند، همین نوستالژی فراموش نشدنی و صد البته بهترین بستر بودن برای کشف و پرورش بازیکنان بومی در شرایط امروز فوتبال کشور و تبریز است. شرایطی که با تاثیرپذیری از پدیده نتیجه گرایی مطلق، موجب شده رفته رفته فوتبال بومی و بازیکنان این خطه به دست فراموشی سپرده شوند و بازیکنان میلیاردی غیر بومی و خارجی با قراردادهای کوتاه مدت ظرفیت تیم های تبریزی را پر کنند و عملا فرصتی برای هنرنمایی و دیده شدن بازیکنان بومی وجود نداشته باشد.

شهرداری، بستری مناسب برای کشف و پرورش استعدادها

با این حال اما استعدادهای بومی همچنان برای نشان دادن قابلیت‌های خود به تیمی به نام شهرداری تبریز امیدوارند. تیمی که امسال با دید مثبت ایرج شهین باهر شهردار تبریز و برخی اعضای شورا به ورزش قهرمانی و بخصوص فوتبال و البته با پیگیری‌های علیرضا رحیمی مدیرعامل سازمان ورزش شهرداری به حیات خود ادامه داد.

با تداوم فعالیت تیم فوتبال شهرداری تبریز، فوتبال بومی این شهر نیز به شکوفایی مجدد امیدوار شد. طوری‌که اکنون بیش از 90 درصد بازیکنان حاضر در تمرینات تیم فوتبال شهرداری را بازیکنانی از تبریز و دیگر شهرهای اطراف تشکیل می‌دهند و اغلب آنها بازیکنان زیر 23 سال هستند. با اینکه سیاست بومی‌گرایی و جوانگرایی می‌تواند کار تیم شهرداری تبریز را در فصل جدید لیگ دسته اول سخت کند اما این اعتماد به مربیان بومی و به کارگیری نیروهای جوان قطعا می تواند برای سال بعد و سال های بعدتر نسلی جدید از فوتبالیست های تبریز را به عرصه فوتبال ملی و باشگاهی کشور معرفی کند.

نشاط اجتماعی، ماحصل سرمایه گذاری در بخش قهرمانی

در بعد ورزش قهرمانی غیر از فوتبال، بعضی دیگر از رشته‌های ورزشی در تبریز، تنها امیدشان به سرمایه‌گذاری شهرداری است. به‌عنوان مثال می‌توان به بسکتبال، والیبال و دوچرخه‌سواری به‌عنوان سه ورزش مهم و پرطرفدار اشاره کرد که سال‌های اخیر زیر چتر حمایتی شهرداری تبریز بوده و البته توانسته‌اند تا حدود زیادی انتظارات را برآورده کنند. در بسکتبال، سال گذشته اولین قهرمانی تاریخ این رشته ورزشی در لیگ برتر کشور برای تبریز حاصل شد.

افتخارآفرینی و تاریخ سازی این قهرمانی از یک سو و شور و نشاط اجتماعی از سویی دیگر، خروجی سرمایه گذاری شهرداری در رشته بسکتبال بود. سالن مملو از تماشاگران تبریزی در میزبانی های تیم بسکتبال شهرداری بخصوص در بازی های نیمه نهایی و فینال، نشاطی وصف ناپذیر را به تصویر کشیده بود. شور و نشاطی که حتی با هزینه ای چند برابر هزینه صرف شده برای تیم بسکتبال، نمی توانست برای شهروندان تبریزی حاصل شود.

در والیبال نیز شرایط بدین‌گونه بود. سال گذشته و سال‌های پیش‌تر، در بازی‌های خانگی تیم شهرداری تبریز، هر هفته تماشاگری بالغ بر دو هزار نفر در سالن شهید صمد اقدمی گرد هم می‌آمدند و ساعاتی را نظاره گر هنرمندی والیبالیست های اغلب بومی بودند.

در دوچرخه سواری نیز می توان به سرمایه‌گذاری شهرداری در رشته اول شهر تبریز اشاره کرد. بی گمان مدال آورترین و پرافتخارترین رشته ورزشی تبریز و آذربایجان شرقی، دوچرخه‌سواری است که در این راستا می‌توان تور ایران – آذربایجان را ویترین هنرنمایی رکابزنان تبریزی عنوان کرد. غیر از روی سکو رفتن دوچرخه‌سواران غرورآفرین تبریزی و بخصوص تیم شهرداری در این رویداد بین‌المللی، شور و نشاط اجتماعی و شهری را می‌توان محصول دیگری از تیمداری شهرداری در دوچرخه سواری دانست. از طرفی تبریز منبع استعدادهای فراوان دوچرخه سواری است که با انصرف پتروشیمی، حالا همه آنها چشم به سرمایه گذاری و حمایت شهرداری دارند.

اگر امروز کوچه ها و خیابان‌های شهر تبریز جوان‌ها و حتی سالخورده‌هایی را می بیند که با دوچرخه تردد می‌کنند، اگر در ارتفاعات عینالی نوجوانان و جوانان علاقه‌مند به دانهیل و کراس کانتری، سوار بر دوچرخه‌های بدون زین خود به امید رسیدن به آرزوهای بلند پروازانه و ایستادن بر سکوهای قهرمانی، شیب تمرینات‌شان را بیشتر می‌کنند، زمین می‌خورند، مصدوم می‌شوند و دوباره شیب را تندتر می‌کنند.

اگر در پیاده‌روهای اطراف ائل گلی همه روزه بساط والیبال به جذابیت و حساسیت لیگ جهانی پهن است و تب بسکتبال خیابانی برخی محله های تبریز را فرا گرفته و اگر هنوز محله هایی پیدا می‌شود که برای عبور از آن باید مواظب "گل کوچیک بازها" بود، همگی ناشی از موفقیت‌ها و شور و نشاط انعکاس یافته از موفقیت‌های ورزشکاران و تیم‌های حرفه‌ای و قهرمانی است که با هیچ رقم و ریالی نمی‌توان آن را خرید و به جامعه شهری عرضه کرد.

اتکای ورزش شهر به شهرداری

با توجه به سیاست‌ها و اهداف مدیران و مالکان باشگاه‌های حرفه ای دیگر تبریز از جمله تراکتورسازی، ماشین‌سازی و ... که مبتنی بر نتیجه گرایی، آنهم در یک رشته خاص به نام فوتبال است و توجه چندانی به ورزش پایه و دیگر رشته های ورزشی از سوی چنین باشگاه هایی صورت نمی پذیرد، و از طرفی عدم تیمداری شرکت هایی نظیر پتروشیمی و ... که پیش از این در ورزش قهرمانی فعالیت داشتند، حالا اهالی ورزش تبریز، شهرداری را عصای دست این حوزه می دانند.

با این اوصاف باید عنوان کرد شهرداری چنانچه نخواهد در بخش قهرمانی تیمداری کند، عملا نیمی از ورزش تبریز فلج خواهد شد و استعدادهای ورزشی این شهر نه تنها در چهار رشته مورد اشاره، بلکه در تمامی رشته‌ها تلف خواهند شد. همچنین با نبود افق روشن و آینده‌ای قابل دسترس، ورزش آموزان پایه نیز انگیزه چندانی برای شروع و ادامه رشته مورد علاقه خود نخواهند داشت و بدین ترتیب ورزش پایه و احتمالا ورزش همگانی نیز دچار آسیب و رخوت خواهد شد.

افتخارآفرینی‌های ورزشکاران همواره مورد توجه عموم مردم بوده و به تعبیری می‌توان رابطه دو بعد قهرمانی و همگانی را در ورزش، رابطه‌ای دو سویه و درهم تنیده عنوان کرد و هر یک از این دو بخش می‌تواند بر دیگری تاثیرگذار بوده و از دیگری تاثیرپذیری نیز داشته باشد.

شهر سالم و پر نشاط، به داشتن شهروندانی سالم و پرنشاط نیاز دارد و بدون‌شک داشتن چنین شهر و شهروندانی، مستلزم سرمایه گذاری در هر دو بخش ورزش همگانی و ورزش قهرمانی است.