بررسی لیست بیست و سه نفره تیم ملی/ خوب، بد، زشت

به گزارش خبرنگار ورزشی ایلنا، تکلیف نفرات نهایی تیم ملی، طبق قرار قبلی و در موعد مقرر مشخص شد. سه دروازه بان تیم ملی، تنها کسانی بودند که از قطعی شدن بلیط های خود به روسیه مطمئن بودند و تنها مصدومیت و یا اتفاقات عجیب و غریب در روزهای آخر تیم ملی می توانست حسین حسینی را به جمع ملی پوشان برگرداند. سیدجلال حسینی، کاوه رضایی، وریا غفوری و البته علی قلیزاده دیگر خط خورده های تیم ملی از جام جهانی 2018 هستند که به تفکیک آن ها را بررسی خواهیم کرد:

1. علی قلیزاده: عکس دسته جمعی تیم ملی یکی از مهم ترین دلایلی بود تا او را خط خورده تیم ملی بدانیم. پیراهن شماره 24 همیشه سهم آخرین نفر بوده است و این بار، قلیزاده از جام جهانی دور ماند تا شاید برگ برنده کی روش در جام ملت های بعدی باشد؛ چیزی شبیه به اتفاقی که دور قبل برای سردار آزمون افتاد و حالا مهاجم شارلوا باید به آینده نزدیک بعدی خود فکر کند. دژاگه، ابراهیمی و شجاعی به خاطر مصدومیت های جزییشان کاندیداهای بعدی حذف از لیست نهایی تیم ملی بودند اما به نظر می رسد پیراهن شماره 24 حق قلیزاده ای بود که «خوب» هست اما برای مهم ترین آوردگاه ملی، کافی نبود.
2. وریا غفوری: یکی از آماده ترین های استقلال پس از آمدن شفر و بی شک جز تاپ تن های لیگ در نیم فصل دوم. سال اول حضور وریا در استقلال با چند پاس گل و بازی های ناموثر نهایتا به یک فصل کابوس وار تبدیل شد. او در تیم منصوریان یک پیستون راستِ معمولی بود اما با احیا در ترکیب شفر تاجایی پیشرفت کرد که حتی گل سه امتیازی دربی را هم به ثمر رساند. وریا «بد» نبود اما بد آورد. اختلاف نظر کی روش و شفر بر سر پست بازی غفوری، اگر واقعا دلیل خط خوردن او باشد، به نابودی رویای جام جهانی او برای همیشه منجر شد تا با این شرایط سنی، نهایتا به تجربه دومین جام ملت ها فکر کند.
3. سیدجلال حسینی: هیچ چیز «زشت» نیست! نه دعوت نشدن حسینی به تیم ملی، نه خط خوردن دیرهنگام او و نه حتی اعتراض هواداران پرسپولیس به کی روش. مربیان تیم ملی درست برای همین روزهاست که پول زیادی را برای قراردادهایشان طلب می کنند. تیم قهرمان جام جهانی تنها هفت مسابقه به میدان می رود و نهایتا حق دارد در یکی از سه بازی اول خود بازنده باشد! تصمیم گیری های سخت و قاطع، فرصت های کم برای جبران و زیر ذره بین بودن در تورنمنت های هرچندوقت یک بار و مهم، همه آن چیزی است که کار آن ها را دشوار و به طبع آن، قدرتشان را زیاد می کند؛ همان طور که زلاتان و ناینگولان خط می خورند یا صلاح و کمپانی مصدوم به جام جهانی می روند! زشت، ردپای عابربانک در تصمیمات کلان باشگاهی و ملی فوتبال، صحبت ها و افکار متناقض سرمربی تیم ملی و خلا حضور یک ارگان مقتدر به نام فدراسیون است تا به جای تمجید از ستاره های خلق الساعه خود، وظایف و قدرت را به طور منطقی و قانونی تقسیم کند. می شد غیبت سیدجلال را خیلی زودتر و وقتی که در بازی های دوستانه جایی نداشت حدس زد اما خط خوردن او در آخرین روزها را نه!
4. کاوه رضایی: در فصل رویایی جهانبخش که با هت تریک، آقای گلی و البته شایعه پیوستن به بهترین تیم ها تمام شد شکی نیست اما کاوه هم بدون حاشیه و سر و صدا هر هفته در بلژیک  گل زد تا اگر بخواهیم سه لژیونر برترمان در سالی که گذشت را جدا کنیم، حتما برای او در کنار علیرضا و کریم جایی باشد. قدوس، شجاعی و گنجی هم خوب بودند اما پیشرفت کاوه، کریم و جهانبخش همان چیزی شد که ما را به خط حمله تیم ملی امیدوار کند. غیبت کاوه و در عین حال حضور گوچی و دژاگه در خط حمله، آن هم وقتی که نام انصاری فرد به عنوان یک هافبک مطرح می شود، باعث شد تا باز هم منتقدین برنتابند اما باید به این مساله هم توجه داشت که رضایی خوب هست، اما آن چیزی نیست که کی روش می خواهد! رضایی و شاید علیپور، انتخاب های می کی روش برای مسابقات آسیایی خواهند بود. ستاره شارلوا سرعتی، سرزن، موقعیت ساز و دارای قابلیت حمل توپ بالاست اما سبک بازی تیم کی روش و البته حریفان ایران در جام جهانی، شاید همان چیزی باشد که مربی تیم ملی را به حفظ فرصت طلب ها راضی کند. کسانی مثل طارمی و قوچان نژاد که بیشتر مهاجم زیرطاق هستند و شاید فوروارد کاملی نباشند، اما در باکس یک قاتل تمام عیارند: تک ضرب، سریع و دقیق!
5. سیدحسین حسینی: درخشش او در لیگ هفدهم باعث شد تا استقلالی ها به آشتی دوباره دروازه  شان با تیم ملی امیدوار باشند. حسینی خیلی زود با نیمکت نشین کردن کاپیتان باشگاهش به اردوی تیم ملی هم دعوت شد تا برای بیرانوند هم یک تهدید به حساب آید. او که طی یک ماه به جای کاور نیمکت استقلال، پیراهن تیم ملی را به تن کرده بود، در آخر لیگ مسیر را برعکس طی کرد تا  باز هم گلر تیم ملی استقلالی نباشد.