اسپانسرهای تبریزی تنها حامی تنیس با ویلچر ایران هستند

ایلنا: دبیر انجمن تنیس با ویلچر ایران گفت: در تلاش هستیم تا مسابقه آزاد تنیس با ویلچر را به جای یکبار، سه بار در سال برگزار کنیم، برای این منظور رایزنی‌هایی صورت گرفته تا در شهرهای تهران، مشهد و کیش نیز شاهد برگزاری مسابقات تنیس فیوچرز باشیم تا سطح تنیس با ویلچر بازان ایران را در جهان ارتقاء دهیم.
به گزارش خبرنگار ایلنا امیر ابراهیمی در حاشیه برگزاری مسابقات تنیس با ویلچر آزاد ایران گفت: این مسابقات با حضور ۱۶ تنیسور در دو گروه تک نفره یک حذفی و دوبل(دو نفره) برگزار می‌شود.
وی ادامه داد: اکثر شرکت کنندگان در این تورنمنت دارای رنکینگ جهانی هستند و با کسب امتیاز در این مسابقه، برای حضور یافتن در مسابقات آسیایی و جهانی کسب امتیاز می‌کنند. مسابقات فیوچرز در کشورهای منطقه برای کسب امتیازات و سهمیه ورودی مسابقات پارا آسیایی و پارا المپیک برگزار می‌شود که ورزشکاران بعد از ثبت نام و پذیرفته شدن، به صورت حرفه‌ای البته با هزینه شخصی یا حمایت اسپانسر‌ها در آن به رقابت می‌پردازند.
دبیر انجمن تنیس با ویلچر خاطرنشان کرد: با توجه به اینکه این مسابقه در داخل کشور برگزار می‌شود و نیازی نیست ورزشکاران برای کسب امتیاز به کشورهای دیگر با هزینه‌های زیاد سفر کنند، استقبال خوبی از سوی آن‌ها صورت گرفته است. وقتی ورزشکاران تنیس با ویلچر در کشور خود با هزینه حداکثر ۵۰۰ هزار تومان در مسابقات شرکت نکنند، مجبورند با هزینه‌ای بیشتر مثلا ۵ میلیون تومان به کشورهای دیگر از جمله ترکیه سفر کنند.
ابراهیمی تصریح کرد: در تلاش هستیم تا مسابقه آزاد تنیس با ویلچر را به جای یکبار، سه بار در سال برگزار کنیم، برای این منظور رایزنی‌هایی صورت گرفته تا در شهرهای تهران، مشهد و کیش نیز شاهد برگزاری مسابقات تنیس فیوچرز باشیم تا سطح تنیس با ویلچر بازان ایران را در جهان ارتقاء دهیم. ما در سال‌های گذشته هیچ نماینده‌ای در المپیک یا مسابقات آسیایی نداشتیم و موفقیت‌های اخیر هم با خط شکنی و تلاش بچه‌های معلول صورت گرفته است.
وی در پاسخ به این سئوال که سطح میزبانی مسابقات را چگونه ارزیابی می‌کنید، تأکید کرد: میزبانی و برگزاری مسابقات برای معلولین و جانبازان در کل ایران شایسته یک ورزشکار دارای معلولیت نیست. ما در کشور‌های اروپایی مشاهده می‌کنیم که برای افراد دارای معلولیت آنقدر امکانات ایجاد شده است که خیلی سریع‌تر از افراد معمولی کارهای خود را انجام می‌دهد. مثلا اگر خود من در المپیک لندن از مرکز شهر می‌خواستم با یک معلول روی ویلچر برای رسیدن به دهکده المپیک مسابقه بگذارم، او خیلی زود‌تر از من به مقصدش می‌رسید.
دبیر انجمن تنیس با ویلچر افزود: شاید کسی تا بحال در جایی این سخنان را نزده است ولی اغلب کشور‌ها توجه ویژه‌ای به معلولین دارند. معلولی که برای ورزش کردن به جایی مراجعه می‌کند، باید چند برابر افراد عادی به او توجه کرد.
وی گفت: ورزش باعثکاهش هزینه‌های دارویی و بهداشتی وی می‌شود که اغلب از سوی دولت تامین می‌شود؛ علاوه بر آن تاثیر به سزایی در روحیه وی خواهد داشت، چرا که معلولین از مشکلات روحی فراوانی رنج می‌برند.
ابراهیمی در خصوص اینکه آیا حمایت‌های کافی از سوی اسپانسر‌ها از ورزش معلولین صورت می‌گیرد یا خیر، اظهار داشت: اگر اسپانسرهای تبریزی را از تنیس با ویلچر حذف کنیم تقریبا دیگر هیچ اسپانسری وجود ندارد. اصفهان از بودجه صنایع و مجموعه‌های دولتی بدون اجازه سایر سهامداران به ورزش منطقه خودشان کمک می‌کنند که این درست نیست و باید این پول به طور یکسان به همه مردم کشور اختصاص یابد. اگر بخواهیم به اسپانسر‌ها نمره بدهیم تمام نمرات اول را تبریزی‌ها می‌گیرند و به جز تبریز نمی‌توان از شهر دیگری اسم برد.
وی یادآور شد: حمایت همین اسپانسر‌ها عامل اصلی رشد و شکوفایی ورزش تبریز شده است. مربی و ورزشکار به تنهایی و با دست خالی نمی‌تواند کار خاصی انجام دهد و این اسپانسر‌ها هستند که در کسب موفقیت‌ها نقش ارزنده‌ای ایفا می‌کنند.
دبیر انجمن تنیس با ویلچر در پایان صحبت‌هایش گفت: خانواده‌هایی که دارای فرزند معلول هستند نباید بخاطر نداشتن عضوی زندگی را آنان گرفت. به طور قاطع همه آن‌ها دارای سطح فکر بالاتری هستند، همانگونه که نفر اول علم جهان «پرفسور هاوکینگ» هیچ یک از اعضای بدنش کار نمی‌کند و فقط توانایی پلک زدن دارد، ولی با این وضعیت به علم‌هایی دست یافته است که هیچ انسان سالمی قادر به شناختن و کشف آن نبوده است. باید اینگونه افراد را با ورزش آشنا کنیم و زمینه ورزش کردن را برای افراد دارای معلولیت مهیا سازیم، با این کار هم می‌توانیم در روحیه فرد تاثیرات زیادی بگذاریم و باعثپیشرفت ورزش معلولین شویم.