زنگ خطر در پرسپولیس
آل کثیر و سعید صادقی در مسیر ناسازگاری
تیم فوتبال پرسپولیس که همواره در سالیان اخیر با داشتن یک نیمکت آرام و بدون سر و صدا و همچنین بازیکن های در اختیار تیم جام های زیادی را فتح کرده است، اما بنظر می‌رسد در این فصل دو تن از بازیکنان این تیم بخاطر نیمکت نشینی شروع به گلایه کرده اند.
به گزارش ایلنا، تیم بزرگ بازیکن بزرگ می‌خواهد. تیم بزرگ کلکسیونی از ستاره‌هاست. در تیم بزرگ بازیکن باید بزرگی کند و حواسش به رفتارش باشد. در تیم بزرگ ممکن است هر بازیکن بزرگی نیمکت‌نشین باشد یا در پازل تاکتیکی سرمربی قرار نگیرد یا اصلاً ممکن است افکار سرمربی با مدل فوتبال ستاره‌ای جور در نیاید و آن ستاره برای مدتی نیمکت‌نشین شود. تقریباً همه این موارد بالا را در طول سال‌های گذشته در خصوص باشگاه‌های بزرگ داخلی و خارجی شنیده‌ایم و مصداق‌هایش را هم در ذهن داریم.
پرسپولیس هم به سبب بزرگی و اعتبار خود همواره مملو از بازیکنان شاخص، ملی‌پوش و به قولی ستاره بوده که عموماً با چنین مشکلاتی دست و پنجه نرم کرده است.این مشکلات غالباً و در مقاطع مختلف بین بازیکن و مربی رخ داده که بعضاً بلوای ایجاد شده در رختکن تیم حبس شده اما در مواردی هم به رسانه‌ها درز کرده است. حالا که فضای مجازی آمده و ابعاد تصویربرداری از مسابقات و رفتار بازیکنان گسترده‌تر شده راحت‌تر می‌توان عصیانگری‌ها را رصد کرد و دنباله شان را گرفت. این اتفاقی است که حالا در مورد دو بازیکن پرسپولیس تنها بعد از پنج مسابقه اتفاق افتاده است.
البته که خبری از عصیان و گردن‌کشی به معنای واقعی کلمه نیست اما همین رفتار که بازیکن ناراحتی‌اش را بروز دهد طی دهه اخیر در تیم پرسپولیس انگشت‌شمار و نادر بوده است. در دوره چهارساله برانکو و چهارسالی که یحیی نفر اول فنی تیم به حساب می‌آمد تقریباً خبری از این ماجراها نبود اما حالا برخی بازیکنان به خودشان اجازه می‌دهند به خاطر بازی نکردن یا کم بازی کردن قیافه بگیرند که این رفتار اصلاً در پرسپولیس و تیمی که همیشه به خاطر فضای متحد و یکدل رختکنش ستایش می‌شده قابل پذیرش نیست.
پرسپولیس در سال‌های اخیر به لحاظ فنی سطح بالاتری از سایر تیم‌های لیگ برتری داشته و آمار و اطلاعات بازی‌های این تیم در بیشتر فصول برتر و بالاتر از بقیه تیم‌ها بوده است. در واقع بخش عمده‌ای از دلایل قهرمانی‌ها با همین دیتای رشک‌برانگیز توجیه می‌شود اما تمامش همین نبوده است، پرسپولیس در تمام این سال‌ها غالباً رختکن فوق‌العاده‌ای داشته و صدایی از بازیکنی درنمی‌آمده.
در واقع هم نفراتی که در رختکن بوده‌اند فضای تیم را کنترل می‌کردند هم بازیکنان حتی جدیدالورودها خودشان را خیلی زود با این فضا وفق می‌دادند. حالا سعید صادقی و عیسی آل‌کثیر از کم بازی کردن‌شان ناراحتند و این ناراحتی را در آستانه دربی بروز می‌دهند درحالی‌که هرگز نباید به خودشان اجازه دهند فضای تیم را با رفتارهای اینچنینی شبیه تیم‌های پرحاشیه کرده و به دست خود یکی از دلایل اصلی قهرمانی‌ها و موفقیت‌های پرسپولیس را کمرنگ کنند. صادقی و آل‌کثیر کم بازی می‌کنند چون نیمکت‌نشینی‌هایشان منطقی و فوتبالی است چرا که اولاً در اسکواد پرسپولیس تعداد بازیکنان خوب و آماده کم نیست و تقریباً در هر پستی دو بازیکن مدعی وجود دارد. صادقی و عیسی کم بازی می‌کنند چون هر وقت در زمین بوده‌اند کیفیت بالایی ارائه نداده‌اند و این چیز عجیبی نیست که به عنوان بازیکن تعویضی و برای دقایقی کوتاه بازی کنند.
البته که گاریدو خیلی خوب می‌داند چطور این عصیانگران را مدیریت کند و حتماً گوش آنها را خواهد کشید کما اینکه اقداماتی در این زمینه انجام داده اما اصلاحات باید از خود بازیکن آغاز شود. عیسی و صادقی باید تفکرشان را حرفه‌ای کرده و با در نظر گرفتن تجربه و سابقه لیگ برتری‌شان و اینکه چند سالی پیراهن پرسپولیس را به تن کرده‌اند، رفتارشان را اصلاح کرده و کمی بزرگتر و حرفه‌ای‌تر فکر کنند وگرنه هم به خودشان و هم به تیمی که برای قهرمانی از چنین حاشیه‌هایی فرار می‌کند، لطمه خواهند زد.
