روزی، روزگاری میلان

به گزارش خبرنگار ایلنا، تیم میلان ایتالیا که این روزها با مشکلات زیادی دست به گریبان است و جایگاه مناسبی در جدول سری A ندارد، روزگاری تیم قدرتمندی بود که در هر جامی جزو مدعیان کسب عنوان قهرمانی بود، اتفاقی که سال‌هاست هواداران این تیم آن را به دست فراموشی سپرده‌اند.

قرار گرفتن در رده دهم جدول 20 تیمی سری A  مانند پتکی بر سر هواداران این تیم در سراسر دنیاست، چراکه سال‌های زیادی از تیمی قدرتمند و مدعی در تمام جام‌های ممکن فوتبال ایتالیا و اروپا نمی‌گذرد.

روزگاری که میلان تیم اول ایتالیا بود و ستاره‌های بزرگ فوتبال دنیا با پیراهن راه‌راه مشکی و قرمز این تیم در میادین جولان می‌دادند. ستاره‌هایی که خاطراتی بی‌بدیل را در ذهن هواداران این تیم به یادگار گذاشته‌اند و حالا فقط باید در صفحات مجازی یا مجله‌ و روزنامه‌های قدیمی دنبال روزهای افتخارآمیز گذشته این تیم گشت.

میلان در این فصل با هدایت سوپر پیپو هم دیگر نشانی از گذشته خود ندارد و حالا حتی رسیدن به لیگ اروپا هم برای هواداران این تیم دست نیافتنی شده تا نشان دهد این باشگاه بزرگ ایتالیایی به چه روزگاری دچار شده که حتی توان یک رقمی شدن در جدول لیگ 20 تیمی ایتالیا هم را ندارد.

گذری بر باشگاهی پر افتخار

این باشگاه، در ابتدا به عنوان باشگاه کریکت، توسط دو انگلیسی به نام‌های آلفرد ادواردز و هربرت کیلپین، در سال ۱۸۹۹ تاسیس شد. به دلیل خاستگاه این باشگاه، از تلفظ انگلیسی نام شهر میلان، به جای تلفظ ایتالیایی این شهر(میلانو)، در نام این باشگاه استفاده شده‌است. آث‌میلان اولین عنوان قهرمانی خود در جام قهرمانی ایتالیا را در سال ۱۹۰۱ بدست آورد.

اختلافات داخلی و تشکیل اینترمیلان

در سال ۱۹۰۸، این باشگاه ایجاد شکاف در خود را به دلیل اختلافات داخلی در موضوع امضای قرارداد با بازیکنان خارجی تجربه کرد، که این موضوع باعث تشکیل باشگاه دیگری در شهر میلان به نام اینتر میلان شد. در این سال، بین سران اصلی باشگاه بر سر استفاده از بازیکنان خارجی اختلاف افتاد تا اینکه طی یک جلسه رسمی، گروهی که اعتقاد به استفاده از بازیکنان خارجی داشتند از این باشگاه جدا شده و نام اینترنازیوناله(به معنای بین‌المللی) را برای باشگاه خود انتخاب کردند.

سیاست اصلی باشگاه از همان ابتدا مبارزه با نژاد پرستی بود. تیم اینتر نازیوناله برای قهرمانی در لیگ ایتالیا تنها ۲ سال صبر کرد و در سال ۱۹۱۰ اولین قهرمانی این باشگاه به ثبت رسید. این اتفاق در شرایطی رخ داد که میلان پس از آن و تا فصل ۵۱-۱۹۵۰ قهرمان ایتالیا نشد.

آغاز افتخارات اروپایی

پس از آن میلان در سال ۱۹۵۸ برای نخستین بار به فینال جام باشگاه‎های اروپا راه یافت، اما در شرایطی که ۲ بار از رئال‌مادرید پیش افتاد در وقت‌های اضافه ۳ بر ۲ مغلوب شد. از اوایل دهه ۶۰ روکو سرمربی میلان شد و باشگاه را به نوک قله‌افتخار رساند. در فینال ۱۹۶۳ میلان تحت هدایت روکو با پیروزی بر تیم بنفیکا، نخستین تیم ایتالیایی فاتح اروپا لقب گرفت.

در سال ۶۸ با شکست هامبورگ، فاتح جام برندگان جام شد و در سال ۱۹۶۹ برای دومین بار قهرمان اروپا شد. در همان سال در جام بین قاره‌ای در دیداری جنجالی استودیانتس آرژانتین را با نتیجه ۴ بر ۲ شکست داد و برای نخستین بار فاتح این جام معتبر بین‌المللی شد.

در اوایل دهه ۷۰ میلان بار دیگر تحت هدایت روکو جام برندگان جام را فتح کرد. در ادامه دهه میلان ۳ بار فاتح کوپا ایتالیا شد و در اواخر دهه تحت هدایت نیلس لیدهولم دهمین اسکودتو را کسب کرد و ستاره‌ای طلایی به همین مناسبت بر روی لباس باشگاه نقش بست.

وداع ریورا و افت تدریجی میلان

به دنبال بازنشستگی جیانی ریورا، میلان دوران افت را تجربه کرد. دورانی که ماجرای توتونرو یا همان شرط بندی و پرداخت رشوه از سوی باشگاه برای تغییر نتیجه مسابقات در سال ۱۹۸۰ و مجازات حضور در سریB  را برای میلان در پی داشت. در فصل ۸۱-۱۹۸۰ میلان برای نخستین بار در تاریخ باشگاه، قهرمان سری B شد و مجدداً به سری A بازگشت اما این بازگشت دوام چندانی نداشت و در پایان فصل ۸۲-۱۹۸۱، در بین 16 تیم چهاردهم شد و به سری B بازگشت. در همین فصل میلان فاتح جام میتروپا شد. در سال ۱۹۸۲ جوزپه فارینا ریاست باشگاه را برعهده گرفت و میلان را به سری A بازگرداند. آخرین اقدام او پیش از واگذاری باشگاه به برلوسکونی، امضای قرارداد با پائولو مالدینی بود.

آغاز ریاست برلوسکونی

در سال۱۹۸۶، سیلویو برلوسکونی، باشگاه را خریداری کرد و یک‌سال بعد با به خدمت گیری آریگو ساکی به عنوان سرمربی، و بازیکنانی همچون مارکو فان‌باستن، رود گولیت و فرانک ریکارد دوران شکوفایی مجدد میلان آغاز شد. ساکی در اولین دوره مربیگری خود در میلان(۱۹۹۱-۱۹۸۷)، موفق به کسب ۸ عنوان قهرمانی شد؛(یک قهرمانی سری A، یک قهرمانی کوپا ایتالیانا، ۲ قهرمانی جام باشگاه‌های اروپا، ۲ قهرمانی سوپر جام اروپا و ۲ قهرمانی جام بین قاره‌ای).

وی در این دوره یک نایب‌قهرمانی در سریA و یک نایب‌قهرمانی در کوپا ایتالیا را نیز در کارنامهٔ خود دارد. پس از او فابیو کاپلو، هدایت میلان را برعهده گرفت و در همان فصل اول میلان را بدون شکست قهرمان ایتالیا کرد. میلان دو فصل بعد را هم با قهرمانی ایتالیا پشت سر گذاشت. کاپلو در اروپا هم اقتدار ساکی را ادامه داد و همراه میلان، در ۳ فینال پیاپی لیگ قهرمانان/جام باشگاه‌ها حاضر شد.

در کورس اروپایی با رئال

در فینال ۱۹۹۴، شاگردان کاپلو در دیداری یک‌طرفه بارسای مقتدر یوهان کرایف را با ۴ گل در هم شکستند و بیش از پیش به رکورد ۶ قهرمانی رئال‌مادرید نزدیک شدند. در فینال۱۹۹۵، در شرایطی برابر آژاکس تن به شکست دادند که در صورت کسب پیروزی، با ۶ قهرمانی هم‌رده رئال، رکورددار اروپا می‌شدند.

در ادامه دهه ۹۰، میلان رو به افول گذاشت و در دو فصل ۹۷-۱۹۹۶ و ۹۸-۱۹۹۷ حتی با حضور ساکی و کاپلو هم نتوانست اقتدار خود را حفظ کند. خوردن ۶ گل از یوونتوس، آن هم در ورزشگاه خانگی، بدترین نتیجه دوران برلوسکونی است.

میلان در قرن 21

میلان در اولین دهه قرن، یکی از قدرتمندترین باشگاه‌های اروپا و جهان بود. در فاصلهٔ سال‌های ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۷ سه بار به فینال اروپا راه یافت. سال ۲۰۰۳، در یک فینال تمام ایتالیایی موفق شد رقیب دیرینه خود یوونتوس را در ضربات پنالتی شکست داده و برای ششمین بار قهرمان لیگ قهرمانان اروپا شود. در تابستان همان سال، دیدار سوپر جام را برابر پورتو برگزار کرد و با کسب پیروزی ۱-۰ برای چهارمین بار فاتح این جام اروپایی شد. در پایان سال ۲۰۰۳، میلان در مصاف با بوکا جونیورز در ضربات پنالتی شکست خورد و نتوانست قهرمانی جام بین قاره‌ای را بدست آورد.

ترکیب طلایی روسونری

سال ۲۰۰۴، در دیدار رفت از مرحله یک‌چهارم نهایی دپورتیوو لاکرونیای اسپانیا را در خانه با نتیجه ۴ بر یک شکست داد و در شرایطی که همگان تصور می‌کردند که کار تیم اسپانیایی تمام شده، در دیدار برگشت با نتیجه ۴ بر صفر شکست خورد و از راهیابی به مرحله نیمه‌نهایی بازماند. در پایان این فصل میلان برای هفدهمین بار فاتح سری A شد.

فینال عجیب در استانبول

فینال ۲۰۰۵ استانبول هیچ‌گاه از خاطر هوادارن میلان و لیورپول محو نخواهد شد. در این فینال دراماتیک، ابتدا میلان با گل زود هنگام کاپیتان افسانه‌ای خود پائولو مالدینی از حریف انگلیسی پیش افتاد. در ادامه هرنان کرسپو 2 گل دیگر به ثمر رساند تا نیمه نخست با نتیجه قاطع ۳ بر صفر به سود میلان به پایان برسد.

در نیمه دوم ورق برگشت و لیورپول موفق شد در مدت زمان ۶ دقیقه، نتیجه را به تساوی بکشاند. استیون جرارد، ولادیمیر اسمیچر و ژابی آلونسو 3 گل پیاپی به‌ثمر رساندند تا بازی در پایان ۱۲۰ دقیقه تلاش 2 تیم گل دیگری نداشته باشد و ضربات پنالتی قهرمان اروپا را مشخص نماید. لیورپول ۳ بر ۲ در ضربات پنالتی به پیروزی رسید.

نیمه‌نهایی ۲۰۰۶، محل برخورد دو غول اروپا یعنی میلان و بارسلونا بود. تک گل لودویک ژولی کافی بود تا بارسا در مجموع دو دیدار، با نتیجه یک بر صفر پیروز شود و به فینال برسد.

در فصل 2006-۲۰۰۵، در پی تخلفات مربوط به تعیین داوران مسابقات سری A، کمتیه انضباطی رأی به کسر ۱۵ امتیاز در شروع فصل 2007-۲۰۰۶ و عدم حضور این تیم در لیگ قهرمانان اروپا را صادر کرد که این حکم بعد از بازنگری، به کسر 8 امتیاز و حضور در مرحله پلی آف لیگ قهرمانان اروپا، کاهش پیدا کرد.

سال طلایی 2007

سال ۲۰۰۷ یکی از بهترین فصول میلان در قرن جدید بود. باشگاه ایتالیایی، در شرایطی به نیمه نهایی راه یافته بود که 3 تیم دیگر این مرحله انگلیسی بودند. در بازی رفت از دور نیمه‌نهایی، منچستریونایتد موفق شد در ورزشگاه اولدترافورد میلان را با نتیجه ۳ بر ۲ شکست دهد اما این پایان راه نبود و در شب درخشش کاکا، میلان بازی برگشت را با نتیجه ۳ برصفر به سود خود به پایان برد و ضمن جلوگیری از فینال تمام انگلیسی، زمینه انتقام‌گیری از لیورپول را مهیا کرد. ورزشگاه المپیک آتن، محل برگزاری فینال تکراری میلان و لیورپول بود. دو گل از فیلیپو اینزاگی در مقابل تک گل دیرهنگام درک کویت کافی بود تا میلان ضمن گرفتن انتقام 2 سال قبل، برای هفتمین بار قهرمان اروپا شود.  

در تابستان ۲۰۰۷، میلان موفق شد باشگاه سویا را با نتیجه 3 بر یک شکست داده و برای پنجمین بار سوپر جام اروپا را فتح کند. در پایان همین سال، در تورنمت جام باشگاه‌های جهان(جام بین قاره‌ای سابق) حاضر شد و در فینال بوکاجونیورز را با نتیجه 4 بر 2 شکست داد و برای نخستین‌بار این جام معتبر بین‌المللی را تحت نام جدیدش فتح کرد. در پایان فصل 2009-۲۰۰۸ پائولو مالدینی، بعد از ۲۴ سال حضور در سطح اول فوتبال ایتالیا و اروپا از دنیای فوتبال خداحافظی کرد.

ورزشگاه باشکوه

سن‌سیرو(یا جوزپه مه‌آتزا) (Stadio San Siro) ورزشگاه تیم‌های آ.ث میلان و اینترمیلان است. سن‌سیرو بزرگترین ورزشگاه ایتالیا و یکی از بزرگترین ورزشگاه‌های اروپاست. در سال ۱۹۲۵ شهرداری میلان شروع ساخت این ورزشگاه را آغاز کرد و کار ساخت آن یک‌سال به طول انجامید. گنجایش ابتدایی این ورزشگاه ۷۰ هزار نفر بود و سن‌سیرو نام داشت.

تیم‌های اینترمیلان و آث میلان از همان ابتدا اجاره‌نشین این ورزشگاه بودند و بازی‌های خود را در آنجا برگزار می‌کردند. در سال ۱۹۷۲ برترین گلزن تاریخ اینتر و کاپیتان سابق میلان یعنی جوزپه مه‌آتزا درگذشت. شهرداری‌میلان برای تجلیل از این ستاره ورزشگاه‌سن‌سیرو را به ورزشگاه جوزپه مه‌آتزا تغییر نام داد. در سال ۱۹۸۹ این ورزشگاه برای نوسازی مدت کوتاهی تعطیل شد و پس از بازگشایی ظرفیت آن به حدود ۸۳ هزار نفر رسید. بسیاری از بازی‌های ایتالیا در همین ورزشگاه برگزار می‌شود.

یوفا به تمامی ورزشگاه‌های اروپا بر اساس کیفیت آنها امتیاز می‌دهد. ورزشگاه سن‌سیرو نمره ۵ از ۵ را دریافت کرده است. این ورزشگاه میزبان فینال لیگ قهرمانان اروپا 2015-2016 خواهد بود.